“Vijfendertig leerlingen, negentig minuten volle aandacht. Zeer veel belangstelling voor de meegebrachte spullen: bonkaarten, de schriften waarin mijn vader de hele oorlog schreef, zijn babypantoffeltjes die om de een of andere wonderlijke reden bewaard zijn gebleven. Ik ben er stil van en heb tranen…”

De dagelijkse oorlogsbeelden van welk land en gebied in de wereld dan ook zijn hartverscheurend. Het is om te huilen als je je realiseert dat hele generaties onschuldige kinderen ook, en vooral in het Midden-Oosten, opgroeien met onbeschrijfelijke trauma’s. Dat eigenlijk na 1940-1945 niets is geleerd.

Het is zo belangrijk dat de jonge generaties horen over toen. Lea van Coeverden is vorige week begonnen aan een toer langs Nederlandse scholen om het verhaal van haar vader, Louis van Coeverden, te vertellen. Lea is geboren in 1954. Maar, zoals ze zelf zegt: “Als het aan Hitler had gelegen dan was ik er niet geweest.”

Haar vader verloor bijna zijn hele familie in de oorlog. Honderdvijfentwintig familieleden. Ooms, tantes, neven, nichtjes, en zijn ouders. Lea heeft alleen nog een broer en twee kinderen. Verder is er geen familie. “Ter nagedachtenis aan al die familieleden en om te zorgen dat hun dood niet vergeten wordt, vertel ik hun verhaal en vooral het verhaal van mijn vader.”

“Als je veertien of vijftien jaar bent dan wil je naar school en ook leuke dingen doen, zoals voetballen, spelen met je vrienden, vakantie vieren en fietsen. Het is voor de huidige generatie kinderen niet voor te stellen wat het betekent als je niet naar school mag omdat je Joods bent. Dat is wat er gebeurde met mijn vader.“

Heeft u interesse in een lezing van Lea, neem dan contact met haar op: leavancoeverden@gmail.com