Ook in het moderne Israël, beschouwt men dauw als een zegen uit de hemel. De voorzanger, gekleed in een wit gewaad, herinnert de Heere in het gebed om dauw aan Zijn barmhartigheid. “Dauw, kostbare dauw… val op het land. Mag de hemelse schatkamer dit noteren…” (Asjkenazisch gebed).

Van mei tot oktober valt er in Israël geen druppel regen en staat de zon aan een veelal wolkeloze hemel. De maandenlange, intense hitte maakt de grond keihard, en zonder de westelijke zeewind zou de vegetatie verdorren. Deze nachtelijke, met vocht beladen wind trekt over land en condenseert in de koude lucht.

Druppeltjes water dalen als een lieflijke mistregen op het dorstige gewas. De ochtendmist, die zwaar tussen de heuvels hangt, doordrenkt het gewas. Zodra de zon opkomt, stijgen de witten wolken boven de heuvels en verdampen snel in de warme ochtendzon.

Dauw en regen waren in Bijbelse tijden van levensbelang voor Israël.

In de tijd van de profeten werd het ontbreken van dauw als een goddelijk oordeel beschouwd. Als er geen regen viel, mislukten de oogsten; zonder dauw, verdroogde de groenteoogst en verschrompelde het fruit. Het ontbreken van een van de twee gaven luidde een periode in van gebrek en armoede. Als er noch regen noch dauw viel, betekende dit een zekere hongersnood en dood.

Ook al werken de meeste Israëlische boeren tegenwoordig met (druppel)irrigatie, is dauw nog steeds van levensbelang – de natuur snakt tijdens die lange, hete zomermaanden naar vocht.

Het blijft een wonderlijk fenomeen, ’s morgens vroeg geen uitzicht te hebben vanwege de mist, die een uur later al weer verdwenen is.

We hebben nog een paar hete maanden te gaan voordat we de eerste regen (jorè) kunnen verwachten, maar zijn dankbaar voor dat kostbare vocht in de vorm van dauw. In Israël wordt niet alleen regen als een zegen beschouwd, maar de dauw ook!

Leuk om te weten: Tal, het Hebreeuwse woord voor dauw, is een veel voorkomende jongens-en meisjesnaam – Tal of Tali.