Aan het woord is ds. C.P. de Boer uit Sliedrecht, met wie we spraken over zijn opvallende betrokkenheid bij Israël.

“Binnen het christelijk-gereformeerde gezin waarin ik opgroeide was er veel interesse in de Tweede Wereldoorlog en in de geschiedenis van Israël. Mijn belangstelling had toen nog geen theologische dimensie, die is ontstaan tijdens mijn studie, toen ik de Puriteinen en de Oudvaders ging lezen. Een andere invalshoek was via de Bijbelwetenschappen, waardoor ik ook de taal leerde. Begin komend jaar hoop ik een promotiestudie af te ronden die ingaat op de verhouding tussen Oude en Nieuwe Testament. Verder ontmoet ik zowel op Urk als nu in Sliedrecht ouderen die dagelijks Israël in hun gebed meenemen. Ik kom dus uit de traditie waar het eigenlijk heel gewoon is om te spreken over bekering van Israël en dat het in de toekomst een hele grote rol gaat spelen.

Aan de andere kant heeft binnen de gereformeerde gezindte de theologie van Abraham Kuijper een negatieve invloed gehad – en nog steeds -op de visie op Israël: de kerk in de plaats van Israël. Al snel vindt vergeestelijking plaats: Israël is de gemeente. Zo wordt geen concrete, historische lijn naar Israël als volk van God getrokken.”

We spreken over Israël, maar wat verstaat u hieronder?
“Ik zie Israël allereerst als de stam die ons draagt en die wortelt in het verbond dat God heeft opgericht met Israël. Israël als volk van Abraham, Isaak en Jakob. Dat is ook het Israël van nu. Met dat volk heeft God een eeuwig verbond opgericht, daar spreekt de Bijbel klip en klaar over. Elke Jood die ik tegenkom, behoort tot dat volk.

In m’n persoonlijk gesprek met een Jood zal ik de kaarten op tafel moeten leggen en hem of haar terugroepen naar de eigenlijke wortels. Ik ben in Israël ingelijfd, sta op de tweede plaats, maar ik mag m’n oudste broeder terugroepen naar zijn eigen Vader.”

Bezig zijn met Israël, is dat slechts een hobby?
“Israël kan niet iets worden van een aantal hobbyisten. Ik vind het de taak van een predikant om duidelijk te maken dat de hele gemeente een taak heeft naar Israël. Dat begint al met het gebed. In het gezin, voor jezelf, in de eredienst.

Wie bidt voor Israël staat niet kritiekloos. Liefde tot een ander betekent soms ook dat je die ander waarschuwt. Zo is er geen prediking aan te wijzen die zo fel is en scherp als die van de profeten richting hun eigen volk, maar die vlijmscherpe prediking komt op vanuit het verbond en er klinkt voortdurend Gods liefde in door.

Ik had hierover een intensief gesprek met een Jood in Jeruzalem. Hij zei: “Wij geloven dan misschien niet in dezelfde Messias, maar wij belijden wel alle twee de soevereiniteit van God.” Dat zet mij op mijn plek. Ik leef mee en bid, vanuit de houding dat God met dit volk Zijn eigen gang gaat. Daar heeft Hij ons niet bij nodig!”

Bezig zijn met Israël kan op vele manieren. Moeten we hen de les lezen?
“Nee, dat past niet. Om twee redenen: om wat we hebben aangericht, maar vooral omdat ik in de regering van de Heere ergens onder Israël sta. Dit volk heeft een eigen, centrale plaats. Het is genade dat God in Zijn verkiezing mij in Israël heeft ingelijfd, maar dat stempelt ook mijn houding.”

Luisteren dan?
“Ja! Ligt eraan met wie je in gesprek bent. Al luisterend zal ik ook vragen gaan stellen, vragen naar dezelfde basis, dat is het Oude Testament.”

En meeleven?
“Dat is te vlak. Israël draag je in je hart en met gevouwen handen!”

Je hoort ook veel christenen zeggen: ‘ik heb niets met Israël’ …
“Ik denk dat in Nederland dingen aan de hand zijn die hiervan niet los te zien zijn. Wanneer je als kerk, als predikant, de Psalmen loslaat en een andere liturgie aanneemt, zing je jezelf los van je wortels. Daar begint het mee.

Een paar jaar geleden overleed een Duitse oudtestamenticus die ooit een vurig pleidooi voor de Psalmen heeft gehouden. Als Duitser zei hij tegen het Duitse volk, dat het een van de oorzaken is dat het antisemitisme weer levend werd en dat Gods verbond met Israël steeds meer op de achtergrond raakt. Veranderingen op het terrein van liturgie spelen een duidelijke rol.

Verder willen wij super correct zijn, zeker met het oog op het Palestijnse volk. En dan is er de angst voor de Islam. Wij leven in de nadagen van onze cultuur. Deze dominante religie zal het overnemen, want wij hebben geen identiteit meer. Geen religie, geen historische kennis.”

Zo afsluiten? Dat is somber!
“Ik ben niet negatief! Ik geloof in de God van de hoop en Hij gaat nog prachtige dingen realiseren in de toekomst. Of wij hierin gaan delen is de vraag, maar mijn toekomst ligt vast!”

» Beluister hier een prachtige preek van ds. De Boer over Israël.