Langzaam loop ik door het historische museum. Het museum leidt mij door de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, waarin zes miljoen Joden zijn vermoord. Verhalen van overlevenden via televisieschermen, foto’s en informatie door middel van borden en filmpjes geven mij een beeld van deze afschuwelijke gebeurtenis. Hoe heeft dit kunnen gebeuren. Ik loop langs een vitrine met eigendommen van Joodse mensen. Ik zie een bril en wat identiteitskaarten. Ik loop verder en zie in een vitrine twee afgeknipte vlechten. De moeder van een Joods meisje met lange vlechten heeft vlak voor hun deportatie de vlechten van haar dochtertje afgeknipt omdat ze wist dat ze het haar niet goed zou kunnen verzorgen, en bij de buren in bewaring gegeven. De vlechten van een Joods meisje dat nooit is teruggekeerd, zijn altijd bewaard gebleven en uiteindelijk gedoneerd aan Yad Vashem.

Naam voor naam wordt opgelezen. Ik sta in de ‘Hal van de Namen’ en ik luister naar de namen van omgekomen Joodse mensen. Niet zomaar namen, nee, namen die toebehoorden aan een mens. Een mens zoals jij en ik. In het midden van de hal bevindt zich een diep gat, in de diepte zie ik donker water. Het lijkt op een oneindig gat, net zoals de namen. Oneindig veel namen worden er opgelezen… Naast mij zie ik een vrouw; ze leunt tegen de reling en luistert. Ze kijkt het diepe gat in. Een traan rolt over haar wang en valt in de diepte.

In de stenen vloer zijn de namen van de concentratiekampen geschreven, met in het midden een eeuwig brandende kaars. Ik lees ze in mijzelf voor. Yad Vashem is een monument waar alle slachtoffers van deze verschrikkelijke gebeurtenis worden herdacht.

Een eeuwige naam zal Ik ieder van hen geven, een naam die niet uitgewist zal worden (Jesaja 56:5).