Afgelopen november stapte ik op het vliegtuig naar Israël om voor ruim een halfjaar vrijwilligerswerk te doen in het Christ Church Guesthouse, in de oude binnenstad van Jeruzalem. Christ Church is onderdeel van CMJ-Israel, een organisatie die als missie heeft om zowel joden als christenen te dienen. Het is een groot voorrecht om deel te zijn van deze bediening en samen met zo’n 15 andere vrijwilligers van over de hele wereld te wonen, te werken en God te dienen.

Het uitzicht vanuit de poort van Christ Church

Ik moet toegeven dat ik hier best wel in een ‘safe bubble’ leef. Tot een paar weken geleden weigerde ik nog te geloven dat het coronavirus werkelijk wereldwijd levens op z’n kop zou zetten, inclusief het mijne. De ernst van de situatie drong pas goed tot me door toen het aantal gasten in Christ Church drastisch daalde en er geruchten rondgingen van een complete lockdown. Rond die tijd veranderde ook het straatbeeld van Jeruzalem, waarbij het contrast z’n toppunt bereikte rond het Poerimfeest.

Van de ene op de andere dag maakte het overdadige en ogenschijnlijk zorgeloze feestgedruis plaats voor een periode van stilte, inkeer en voor velen wanhoop. De straten en trams waren ineens niet meer zo overvol, winkels sloten hun deuren en de algemene sfeer op straat voelde steeds meer wantrouwend en afstandelijk aan.

Het is heel onwerkelijk om de stad zo leeg en gesloten te zien. Maar in mijn ogen doet de verstilde atmosfeer niet af aan de schoonheid van de stad. Het is een nieuwe ervaring om wakker te worden met het vredige geluid van fluitende vogels in plaats van geschreeuw en getoeter. En de enkele keer dat ik me buiten de poort van Christ Church waag, zie ik prachtige details op straat die me nog nooit eerder zijn opgevallen.

Tegelijkertijd is het hartverscheurend om te zien hoe het virus genadeloos om zich heen blijft slaan. Ik zie ook met eigen ogen hoe families en alleenstaanden moeten vechten om het hoofd boven water te houden. En dan te bedenken dat het leven zonder de huidige lockdown al niet bepaald goedkoop was in Jeruzalem. Ik ken veel locals die twee of drie banen hadden om hun rekeningen te kunnen betalen, en nu in onzekerheid leven over hoe ze de komende weken nog rond kunnen komen. Ik moet ook denken aan de daklozen en bedelaars die ik dagelijks tegenkwam op weg naar mijn werk. Hoe overleven zij deze beproevende tijden?

Vul hier uw eigen inhoud in.