Een vriend die net niet door een schietpartij in Jeruzalem getroffen werd, schreef ons zijn gedachten en gevoelens: “De grootste fout die wij in ons leven maken, is maar alles als gewoon en niets bijzonders te beschouwen”. We belden hem. “Het leven is een groot wonder”, riep hij door de telefoon. Hij was geshockt, want een van zijn beste vrienden was doodgeschoten door een terrorist en een ander, vader van negen kinderen, was gewond geraakt. Mijn vriend was de dans ontsprongen omdat hij zijn vrouw naar het ziekenhuis moest brengen en gewoon ‘toevallig‘ niet op de plaats van het delict aanwezig was.

Redenen tot dankbaarheid

Hij werd zeer emotioneel: “Mijn dankbaarheid kent geen grenzen meer. De lijst is eindeloos: mijn kinderen, mijn kleinkinderen, mijn zorgzame vrouw, onze ouders. Mijn lernen van de Tora en de Talmoed, wat een verademing aan vernieuwende en verdiepende inzichten! Wanneer was het de laatste keer dat wij G’d oprecht dankten voor onze inspiratie, onze geestelijke hechting aan alles wat heilig is. Onze hechte familiekring, een wonder in deze roerige tijden, ons denkvermogen, dat we kunnen horen, voelen en kunnen ruiken, lopen, wandelen en praten, ons gezichtsvermogen, dat we mogen wonen in de heiligste stad ter wereld, Jeruzalem. Een dagelijkse kopje thee en koffie, onze wekelijkse bezoeken aan de Kotel (de Klaagmuur), onze luxe die alleen deze generatie deelachtig is geworden, mijn auto met bijna onbeperkte radius, warm water uit de kraan, dat tweehonderd jaar geleden niet eens bestond, onze wasmachines en drogers, de lijst van dagelijks vergeten G’ddelijke zegeningen en wonderen houdt niet op”.

Hij barstte in tranen uit: “En wanneer was het de laatste keer dat wij G’d echt, intens en oprecht bedankten voor het leven zelf en dat ik mag functioneren zoals ik wil? Niet alleen die plichtmatige gebeden, berachot (zegenspreuken), dankgebeden en erkenningsgebeden, die ik echt elke morgen weer als eerste na het opstaan reciteer, maar een intense en diepgewortelde, door merg en been gaande  waardering die gepaard gaat met emotie, kippenvel, opwinding, alertheid en tranen in mijn ogen?”

Niet vanzelfsprekend

Helaas hebben wij traumatische ervaringen nodig om af en toe wakker te worden geschud uit onze lethargische levenswijze, waarin we alles maar als ‘granted‘ aanvaarden en eigenlijk nooit echt dankbaar zijn. We willen altijd meer en zijn totaal op dit ‘steeds meer, groter, mooier, beter  en efficiënter’ geconcentreerd, waardoor wij onze dagelijkse zegeningen totaal vergeten. Dankbaar worden, daar moeten we eigenlijk gewoon hard aan werken. Dat gebeurt niet zomaar. Daar moeten we in investeren. Onze standaardinstelling is om al het goede in ons leven als vanzelfsprekend te beschouwen. Alles wat even niet gaat zoals we willen, beklagen en vervloeken wij.

En plotsklaps wordt een naaste vriend zonder enige aanleiding doodgeschoten door een ‘verwarde terrorist’. Zijn vriend was zojuist bij het ochtendgebed bij de Klaagmuur geweest. Iedereen was in shock.

Helaas schieten we weer al te snel terug in onze modus van dagelijkse beslommeringen en irritaties en reageren we weer op de automatische piloot. Maar onze relaties met de naaste omgeving zijn de ankerpunten in ons bestaan. Daarzonder kunnen we niet doorgaan en blijven bestaan. Deze shockervaringen doen ons beseffen, dat dingen als vanzelfsprekend ervaren de stomste fout is die wij dag in dag uit kunnen maken. En dat we ons leven letterlijk iedere minuut moeten vullen met zin en betekenis, diepgang en ‘emmet’, waarheid, dingen die blijvende betekenis hebben. En dat onze dankbaarheid vooral hoort uit te gaan naar de mensen die ons het meest nabij zijn.

Wanneer was de laatste keer dat ik mijn vrouw oprecht bedankte voor alles wat zij regelt, plant, bedenkt en als vanzelfsprekend voor mij en de kinderen en kleinkinderen doet? Urenlang aan de telefoon luisteren naar andermans problemen, het doen van de was, het begeleiden van onze kinderen (ook wanneer die weer kinderen hebben), het regelen van al duizend dingen, die wij het huishouden noemen. De lijst van goedheid en geduld, die wij iedere dag weer mogen ervaren is eindeloos.

Tot aan de schietpartij “kan ik me niet herinneren wanneer ik voor het laatst ten volle besefte dat G’d me weer een nieuwe dag in het leven gaf, dat elk moment een geschenk is om vast te grijpen en te gebruiken, en te doordrenken met doel en diepgang. De hele dag was ik in trance, waardering voor het leven zelf, G’d dankend voor elk moment, dat ik mocht leven”.

Dit zijn highlights in ons leven, momenten waarop wij beseffen hoe dankbaar we mogen zijn voor alles om ons heen. Maar niets gaat vanzelf. We moeten kiezen voor dankbaarheid. Laat onze prachtige gebeden tot in de diepste regionen van je nesjama doorklinken. Voel je ten diepste verbonden met elk woord dat je tegenover G’d en je medemens uit. We gaan weer over in onze dagelijkse sleur, maar laten we iedere dag een moment nemen waarop deze intense gevoelens van dankbaarheid voor het leven zelf even weer voor ons geestesoog verschijnen en ons vervullen met grote liefde voor alles in ons leven.