Jezus leert in de Bergrede hoe je moet bidden, vasten en de wet moet houden, kortom wat echte verootmoediging betekent. Ook het feest van Loofhutten komt aan de orde, waarmee deze periode wordt afgesloten. Jezus roept op om niet bezorgd te zijn voor eten en drinken, maar in afhankelijkheid van God te leven. Het is een van de grote thema’s van het Loofhuttenfeest. Je kunt je afvragen waarom we als christelijke kerk deze dagen gelaten hebben voor wat ze waren.

Grote Verzoendag
Bij Grote Verzoendag kan ik me daar wel iets bij voorstellen. In de Bijbel (Leviticus 16) lezen we over de zondebok die beladen met de zonden van Israël in de woestijn wordt gebracht om daar te sterven. Het evangelie getuigt van het Lam Gods dat de zonden van de wereld wegdraagt. Je zou kunnen zeggen dat deze dag zijn bekroning gekregen heeft in het offer van Christus.

Maar waarom zouden we de diepe verootmoediging van deze dag zijn plaats niet teruggeven? Jezus’ verzoenend lijden maakt de belijdenis van onze zonden niet overbodig. Christenen voor Israël organiseert daarom rond Jom Kippoer samenkomsten waarin de verootmoediging centraal staat en dat is winst.

Loofhuttenfeest
Vermoedelijk heeft de kerk in een bepaalde periode gedacht dat de heilsgeschiedenis in haar was vervuld en dat daarom het Loofhuttenfeest niet meer nodig was. Het gaat tijdens Loofhutten om het binnenbrengen van de laatste oogst en een van de aspecten is daarom altijd de verwachting van de komst van het Koninkrijk geweest.

Het is niet voor niets dat bij de intocht in Jeruzalem de pelgrims die kwamen voor het Paasfeest Jezus massaal inhaalden met palmtakken. Alsof ze wilden zeggen dat met Jezus’ komst naar Jeruzalem het feest van de eindtijd was begonnen. Misschien dat de kerk het in andere tijden voorbarig vond en daarbij kwam dat het natuurlijk ook een feest was dat pas echt in het beloofde land gevierd kon worden.

Wie bidt er hier om regen eind september? Toch is het goed als we als kerk onze weg terugzoeken naar dit feest. Het zicht op Gods Koninkrijk vieren en de schamelheid van ons bestaan en de afhankelijkheid van God bedenken is een stuk geestelijke rijkdom.

Chanoeka en kerst
Na Loofhutten komt voor de kerk al gauw advent in beeld. Dagen waarin christenen niet alleen denken aan de eerste komst maar zeker ook aan de wederkomst van de Messias. De kerk is pas veel later het feest van de geboorte van Christus gaan vieren, weten we. Waarschijnlijk als tegenwicht tegen hardnekkige heidense feesten in de winter, maar zeker ook in aansluiting bij het Chanoekafeest, het feest van de tempelvernieuwing dat Israël in deze dagen viert.

Misschien kennen we het verhaal over de vreselijke onderdrukking die er was in de tweede eeuw voor Christus, waarna de tempel gereinigd moest worden en het wonder gebeurde dat met een klein kruikje zuivere olie de menora (zevenarmige kandelaar) acht dagen lang bleef branden. Dat werd tot een nieuw feest in Israël, niet terug te vinden in de Thora, maar wel een feest dat Jezus ook vierde (Johannes 10:22).

De kerk moet gedacht hebben aan de woorden van de Here Jezus dat Hij het Licht van de wereld is of aan de woorden van Johannes die schrijft dat het waarachtige Licht in de wereld gekomen is (Johannes 1). In elk geval heeft bij de instelling van het kerstfeest meegespeeld dat het belangrijk was om te benadrukken dat de Zoon van God werkelijk mens was geworden, tegen allerlei Grieks-filosofische denkbeelden in, die dat ontkenden. Voor ons is het belangrijk om te vieren dat Jezus het vlees van Israël heeft aangenomen en dat Hij alles wat de profeten over Hem zeiden allemaal vervullen zal. De geboren Heiland van de wereld is ook de beloofde Koning op de troon van David, die Israël zal herstellen.

Pesach en Pasen
Het Paasfeest staat natuurlijk dicht tegen het Bijbelse Pesach aan. Nieuw is dat Jezus het Paaslam is, door God zelf geschonken. Door Hem is bevrijding mogelijk uit het rijk van de duisternis. Jezus heeft zo het Bijbelse Pesach met Zijn lijden en sterven bekroond. Nieuw is ook dat dit Paaslam door God is opgewekt op de eerste dag van de week. Het Lam staat in het midden van de troon (Openbaring 5:6). Dat moet gevierd worden. En ook dat Hij de eerste is die opgewekt is uit de dood, maar niet de enige.

En toch zou het goed zijn om sommige dingen wat beter te beseffen. Dat Jezus bijvoorbeeld tijdens de Sedermaaltijd het nieuwe verbond (Jeremia 31:31) met Juda en Israël instelde. En dat Jezus met Zijn sterven de duivel zou overwinnen, zodat ook de lang beloofde bevrijding van Israël vervuld zou worden. Waar Maria en Zacharias over hadden gezongen en waar Johannes over zou schrijven (Johannes 11:52): Jezus’ sterven zou een nieuwe exodus mogelijk maken, die van de verstrooide kinderen van Israël. Het Lam is ook de Leeuw uit de stam van Juda die de zegels verbreekt waardoor de geschiedenis van de eindtijd zich zal ontrollen en waardoor Israël eindelijk bevrijd van al zijn vijanden in heiligheid en in shalom zal kunnen leven. Dat is ook de betekenis van Pasen.

Hemelvaart, Wekenfeest en Pinksteren
Pasen wordt bij ons gevolgd door Hemelvaart. Geen Bijbelse inzetting, maar wel een belangrijke dag, waar de Psalmen al over geprofeteerd hadden. Zo klonk al eeuwenlang in Psalm 110: “De HEERE heeft tot mijn Heere gesproken: Zit aan Mijn rechterhand.” Het verwijst ook naar het opklimmen van Mozes naar God, nadat het verbond in de woestijn gesloten is. Mozes ontvangt de wet en Jezus ontvangt de belofte die verbonden is met het nieuwe verbond.

Op het Wekenfeest, Pinksteren, vijftig dagen na Pasen, worden de gaven van het nieuwe verbond aan Israël uitgedeeld: de vergeving van zonden en het geschenk van de Heilige Geest. Daar spraken de apostelen ook over en die belofte was voor de Joden in Jeruzalem en voor de Joden in de verstrooiing. Daar doelt het ‘allen die verre zijn’ op in Handelingen 2:39. Dat mag op ‘ons’ Pinksteren niet verzwegen worden. En ook niet dat de Geest van God mensen weer brengt op de wegen van Gods geboden. Het is heerlijk om de uitstorting van de Heilige Geest te vieren. Maar wij mogen ‘delen’ in dat geschenk van God en Jezus. De Joden op Pinksteren in Jeruzalem waren eerstelingen. Wij mochten volgen.

Het jaar rond
Daarmee is het jaar rond, zou je zeggen. Maar na Pinksteren begint niet een soort geestelijke komkommertijd. Nee, nu gaan we met Israël het leven werkelijk leven, dag in dag uit. Zoals Israël de woestijnreis maakte, maken wij de reis van ons leven, met de gaven van God, totdat de Messias komt en Zijn rijk begint.

Hij zal dan ook alle onvolkomenheden recht zetten, ook als het gaat om het vieren van de feesten. Vermoedelijk zal het hoge feest van Jezus’ komst op aarde dan wel wat vroeger vallen (!). Mensen hebben gelijk als zij zeggen dat het nu ook al beter kan. En ook dat het geen Joodse feesten zijn, voor het merendeel, maar Bijbelse feesten. In de feesten van de christelijke kerk klinkt de bekroning door die Jezus gebracht heeft, maar het is goed als wij ons omkeren en de weg terugzoeken om dingen opnieuw te vinden die Israël in zijn vieren van de feesten bewaard heeft en die wij vergeten zijn.