De eerste woorden die we lezen, zijn prachtig. De Libanon wordt geprezen om zijn vruchtbare grond en zijn geweldige cederbomen. En niet te vergeten koning Hiram van Tyrus, de toenmalige hoofdstad, die een goede vriend van Salomo blijkt te zijn en hem cederhout en ambachtslieden levert voor de bouw van de tempel. Maar er blijkt ook een ander verhaal te zijn. Zo komt Izebel er vandaan, de vrouw van Achab, die het koninkrijk Israël verleidt tot de verering van de Baäls.

Hef een klaaglied aan over Tyrus

Tyrus en Sidon zullen een belangrijk knooppunt worden voor de handel uit Egypte en Mesopotamië, en de Middellandse Zee niet te vergeten. Tyrus en Sidon stichten kolonies tot in het verre Spanje en in Noord-Afrika, zoals het roemruchte Carthago, de geduchte vijand van Rome. Maar rijkdom en macht kunnen ook leiden tot hoogmoed. En als de Heere ergens een afschuw van heeft, is het wel arrogantie. De profeet Ezechiël hoort Tyrus zeggen: “Volmaakt in schoonheid ben ik”.

Hij vertelt over het eiland van Tyrus dat midden in de zee ligt, niet ver van het vasteland, een onneembaar bastion (Ezechiël 26-28). Maar het einde van de lofzang op de macht van Tyrus is een klaaglied: “Een verschrikking zijt gij geworden. Verdwenen zijt gij – voor altijd.” De profeet Zacharia (hoofdstuk 9:2) profeteert over de ondergang van Tyrus en Sidon: al is het nog zo wijs en heeft het zilver als goud opgehoopt als het stof van de straten. Assyrië, Babel, Perzië en de Grieken zullen Libanon veroveren.

Psalm 83, de bittere psalm over de buren van Israël die zijn bestaan willen uitwissen en de woningen van de Heere in bezit willen nemen, noemt naast Filistea ook Tyrus. Is het daarom ook dat God het land straft wanneer Hij Zijn volk bijeen verzamelt uit de natiën en zegt: “Ja, veilig zullen zij wonen, terwijl Ik gerichten voltrek aan allen uit hun omgeving die hen veracht hebben. En zij zullen weten dat Ik de Heere, hun God ben” (Ezechiël 28:26). Dat laatste mag niet vergeten worden, niet door Israël, maar ook niet door zijn vijanden. God dwingt het ontzag voor Zijn Naam af, als Hij Zijn volk de overwinning schenkt. Maar in dat alles ligt ook de uitnodiging om Hem te eren en Hem als de enige en ware God aan te nemen.

Tussen wanhoop en hoop

De moderne geschiedenis van Libanon laat niet veel goeds zien. Het land wordt verscheurd door allerlei bevolkingsgroepen: christenen, druzen en moslims. In 1860 zijn er grote christenvervolgingen, waarop Frankrijk ingrijpt. Wat volgt, is een kleine autonome christelijke provincie. Na de val van het Turkse rijk in 1917, zal Frankrijk Le Grand Libanon uitroepen, dat uiteindelijk in 1943 onafhankelijk wordt.

Het zal jaren van welvaart en rijkdom kennen, totdat de onderlinge tegenstellingen in de jaren 1970 en 1980 tot een gruwelijk oorlog leiden. Niet in het minst door de aanwezigheid van de PLO, nadat diens handlangers in 1972 Jordanië zijn uitgezet en vervolgens in Libanon een schaduwstaat opbouwen. Uiteindelijk zal de lange arm van Iran de terreurorganisatie Hezbollah ombouwen tot een geduchte dreiging van Israël en daarmee zitten we in de actualiteit van vandaag.

Hoe verder?

De vraag is hoe het nu verder moet met Libanon. Wordt het meegezogen in de vloek of kiest het de zegen? De laatste woorden over Libanon zijn woorden van hoop. De profeet Jesaja spreekt over het land dat zal veranderen in een tuin en de tuin zelfs in een prachtig woud (Jesaja 29:17). En het is deze profeet ook die zal vertellen over de volkeren die zullen opgaan naar Sion om de Heere, de God van Israël, te aanbidden.

Het is veelzeggend, denk ik, dat als de Here Jezus de komst van het Koninkrijk aankondigt en als voorteken zieken geneest en demonen uitdrijft, Hij ook naar Tyrus gaat (Marcus 7:24). Lucas vertelt dat zelfs een grote schare mensen uit Tyrus en Sidon naar Jezus komt om naar Hem te luisteren en genezen te worden (Lucas 6:17). We mogen hopen dat dit een profetisch teken is van de vrede die spoedig komen zal tussen Israël en Libanon.