Maar op vrijdag stonden er mooie foto’s in de krant, maar op de inhoud werd niet ingegaan. Terecht, dacht ik bij mezelf, want als het publiek uitgebreid mocht aanhoren dat Gaza het grootste concentratiekamp ter wereld is, dat de wetten van de enige democratie in het Midden-Oosten, gelijk zijn aan de wetten van Nazi-Duitsland, dat Hamas en de andere Palestijnse terroristische organisaties niet de vernietiging van Israel voor ogen hebben…

Had ik moeten deelnemen en doe ik op 22 juni weer mee als er wederom met dezelfde deelnemers een debatavond wordt georganiseerd?

Reactie op debat

In mijn mailbox ontving ik daags na de debat-debacle-dag de volgende reactie van een van de aanwezigen:

Donderdagavond 8 juni hebben mijn vrouw en ik de bovengenoemde avond in Gorinchem bijgewoond. In uw aankondiging van het RD van 13 mei kondigt u aan, dat 75 jaar Israël alle reden is om dit jubileum te vieren. Er is echter niets gevierd. Wij hebben deze avond als volstrekt mislukt en het RD onwaardig ervaren. Van debatteren was geen sprake.

De volgende stellingnames wil ik specifiek benoemen:

• Er wordt ontkend dat God het land Israël voor eeuwig aan zijn uitverkoren - het Joodse - volk gegeven heeft.
• Israël zou de Palestijnen behandelen zoals Hitler Duitsland de Joden behandelde.
• De Palestijnen zouden gevangenen zijn van Israël en Gaza zou een concentratiekamp zijn.
• Dat de kinderen worden geïndoctrineerd door schoolboeken die haat tegen het Joodse volk leren zou een fabeltje zijn dat door pro-Israël politici binnen de VN en vele anderen daarbuiten wordt verkondigd.

Kort na de hervatting van het programma met de behandeling van vragen uit het publiek waarbij het EAJG-Een Ander Joods Geluid, zich weer uitgebreid het woord toe eigende zonder door de debatleider te worden onderbroken, hebben wij de zaal verlaten

Ik kan geen 'nee' zeggen

Ik zit in dubio. Hoewel ik heb toegezegd twee avonden te komen debatteren, en de tweede voor 22 juni staat aangekondigd, had ik niet verwacht dat het zo’n onevenwichtige avond zou worden. Ga ik nu wel of niet donderdag avond 22 juni naar Apeldoorn? Morgen of overmorgen zal ik er een gesprek over hebben met de hoofdredactie van het RD. Uiteindelijk zal ik zwichten en omwille van de lieve vree toch wederom meedoen met het debat.

Want zo zit ik dus in mekaar: ik kan geen 'nee' zeggen!

Daarmee heb ik ook intern te maken op mijn rabbinale kantoor. Een van mijn trouwe naaste medewerkers is ontslagen en een ander is met pensioen gegaan en stopt hiermee alle werkzaamheden. En dus, omdat het bestuur niets heeft geregeld, krijg ik alles op mijn bordje en ben ik letterlijk dag en nacht in de weer! Het is nu bijvoorbeeld maandagochtend 4 uur. Ik ga dadelijk wel weer terug naar bed. Daarna eerst het ochtendgebed, dan een zoom-vergadering en daarna weer naar Arnhem voor een lewaja (een begrafenis).

Ik schreef ‘weer naar Arnhem’ omdat ik er vandaag ook al was voor de onthulling van de grafzerk van mevrouw Stegers zl., de echtgenote van de voormalige voorzitter. En daarna was ik, bijna om de hoek, in Nijmegen voor een choepa, een huwelijksinzegening. Rabbijn Mendel en zijn lieve echtgenote Devorah Esther hadden alles meer dan perfect geregeld, met zorg, oog voor de details en beiden met een stralend gelaat. Mazzeltov bruidspaar, aanwinst voor de Joodse Gemeente Nijmegen!

O ja, bijna vergeten! In de auto tussen Arnhem en Nijmegen kreeg ik een journalist van de Telegraaf aan de lijn. In Terborg was een Joods monument beschadigd. Wat ik ervan vond. Wel, dacht ik, wat zal ik ervan vinden? Toch maar even een P opgereden en even rustig met de journalist gesproken. En zie, bemerkte ik zojuist, mijn quote is goed en juist overgekomen. Jammer dat het onderwerp “bekladding van Joods monument” het onderwerp is. Maar het is wat het is, de realiteit van het moment!

Maar ondertussen heb ik aangegeven dat ik bepaalde taken, die tot op heden door rabbijn Evers werden uitgevoerd, niet ga overnemen. Evers is net met pensioen gegaan.

Het vervaardigen van teksten voor grafzerken is een rotklus en dus weiger ik die taak op mijn bordje geschoven te krijgen. Dit probleem zal ik op korte termijn moeten oplossen. Hoe weet ik nog niet, maar opgelost zal het worden want de nazaten, en anderen die onze rabbinale diensten nodig hebben, mogen geen slachtoffers worden van bestuurlijk disfunctioneren.

Ik duik m’n bed weer in. Het is inmiddels kwart over vier in de ochtend. Nog even een kop koffie (dat is mijn slaapmiddel) en dan een paar uurtjes voorbereiding voor morgen via de nachtrust die ik nog nodig heb. Nog even een aardigheidje: In Londen trof mijn zoon de naam Jacobs in Hebreeuwse letters en net zo gespeld als wij dat al vele generaties doen. Dat moest welhaast familie zijn. Ik hoop het, want het aantal familieleden mag best was meer! Hoe we Jacobs spellen?  יאקאבס en niet: יעקובס ! Onze zoon Mendy, woonachtig in Londen, gaat aan het speurwerk beginnen.