De meest bekendste pogingen vallen onder de categorie ‘tweestatenoplossing’. Zelfs vóór de oprichting van de staat Israël werd dit al aangedragen als dé oplossing van het conflict. In 1947 besloten de VN dat er een Joodse en een Arabische staat moest komen, maar de Arabieren dachten hier toch een beetje anders over. Ook de Oslo-akkoorden van 1993 en de Camp David-akkoorden van 2000 werden opgesteld met het doel om in de toekomst te komen tot de oprichting van twee staten. Daarnaast zagen we recentelijk dat Ierland, Spanje, Noorwegen officieel de Palestijnse staat erkenden. Allemaal pogingen om tot die felbegeerde oplossing te komen.

Dat er een boel haken en ogen aan deze oplossing zitten, moge duidelijk zijn voor iedereen. Want hoe kan de veiligheid van Israël worden gewaarborgd als er een Palestijnse staat komt? Wat gaan we doen met Hamas, die de vernietiging van de Joodse staat bovenaan hun verlanglijstje heeft staan? Wat doen we met de Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever? En hoe we lossen we dat ook alweer op met Jeruzalem?

Anderen betogen dat het beter is om één staat op te richten. Deze staat zou dan het huidige Israël omvatten, inclusief de Westelijke Jordaanoever en wellicht ook de Gazastrook en de Golanhoogten. Het grootste bezwaar voor Israël is dat het Joodse karakter van de staat verloren gaat. Ook de Palestijnen zelf zien niet veel heil in deze oplossing, omdat ze bang zijn tweederangsburger te worden.

Daarom hebben sommigen gedacht: als het niet lukt met één of twee, dan maken we er gewoon drie staten van. Dit zou betekenen dat de Westelijke Jordaanoever onder het bestuur van Jordanië komt en de Gazastrook onder dat van Egypte. Echter, Jordanië en Egypte zijn weinig enthousiast over dit voorstel en ook de Palestijnen zien daarmee hun streven naar zelfbeschikking als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Wat nu? Eén, twee of toch maar drie staten? Een antwoord heb ik niet. Eén ding weet ik wel: “Bid voor de vrede van Jeruzalem.” Dat mogen we nog wel meer doen. Ongetwijfeld zullen we versteld staan en verwonderd zijn over de uitkomsten van onze gebeden.