In plaats van vrede te stichten, is de situatie ter plaatse instabiel en explosief. Niet alleen is er momenteel geen uitzicht op een akkoord via onderhandelingen, maar nemen ook de spanningen en conflicten toe.

Toevluchtsoord van terrorisme

De Gazastrook is sinds de eenzijdige terugtrekking van Israël in 2005 onder het bewind van Hamas verworden tot een toevluchtsoord van terrorisme. De revolutionaire invloed van Iran is via gevolmachtigden diep doorgedrongen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, naast zijn bolwerken in Libanon en Syrië. De door Fatah geleide Palestijnse Autoriteit (PA) is corrupt en inefficiënt geworden en heeft elke legitimiteit onder haar Palestijnse achterban verloren. De Palestijnse samenleving in de door de PA bestuurde gebieden radicaliseert en het geweld neemt toe. De Palestijnse economie is verre van levensvatbaar en is bijna volledig afhankelijk van buitenlandse steun.

In plaats van zijn aanwezigheid buiten de Groene Lijn te verminderen, zoals in de Oslo-Akkoorden was voorzien, is het Israëlische militaire bestuur dat in 1967 als tijdelijke maatregel op de Westelijke Jordaanoever werd ingevoerd, geïnstitutionaliseerd. Het aantal Israëli's dat buiten de Groene Lijn woont, is toegenomen en de Israëlische ‘nederzettingen’ zijn steeds meer geïntegreerd in de staat Israël.

Elke ronde van door de VS geleide pogingen sinds Oslo om tot een akkoord te komen (2000, 2008 en 2014) is mislukt en heeft tot nog meer geweld geleid. Vandaag zijn de bilaterale betrekkingen tussen Israël en de PLO op een historisch dieptepunt en wordt er niet meer onderhandeld.

Een Palestijnse staat?

Intussen is de PLO sinds 2011 een unilaterale campagne gestart om de VN-instellingen ertoe te bewegen ‘Palestina’ te erkennen als staat binnen de ‘lijnen van 1967’. Sommige EU-lidstaten steunen dit initiatief, andere niet. Toch heeft deze campagne het mogelijk gemaakt dat ‘Palestina’ binnen de VN als ‘niet-lidstaat’ wordt aanvaard en toetreedt tot een groot aantal bilaterale en multilaterale verdragen, waaronder het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof (ICC). De diplomatieke druk op Israël om ‘de bezetting te beëindigen’, ‘zich terug te trekken uit de bezette gebieden’ en Palestijnse vluchtelingen te laten terugkeren, neemt toe.

Deze maand zal de PLO tijdens de Algemene Vergadering van de VN in New York naar verwachting het lidmaatschap van de VN aanvragen. De tragedie is dat de PLO geen staat is, maar een farce. Zij heeft het Palestijnse volk volledig in de steek gelaten. Zoals de Arabisch-Israëlische journalist Khaled Abu Toameh deze week zei: "Noch het leiderschap van de PA, noch het Palestijnse volk is klaar voor een staat. En de verantwoordelijkheid voor dat feit ligt vierkant bij de meedogenloze en mislukte Palestijnse leiders."

Laten we hopen en bidden dat de leiders van onze naties verstandig genoeg zijn om de PLO ter verantwoording te roepen, en hun steun aan de moreel en financieel failliete PLO intrekken, tenzij en totdat deze haar cultuur van haat en afwijzing van het Joodse natie-zijn opgeeft.

Nieuwe benadering

Het is tijd voor een nieuwe benadering van Israëlisch-Palestijnse vredesinitiatieven. De internationale gemeenschap moet geen terreur belonen, maar wederzijds vertrouwen en respect. Zoals Alex Ryvchin schrijft: "Vrede kan alleen komen door echte onderhandelingen tussen partijen en de bereidheid om compromissen te sluiten. Zolang het Palestijnse leiderschap de kosteloze solidariteit, valuta en diplomatieke erkenning van de wereld krijgt, is een onderhandelingsresultaat onmogelijk."

Er lijkt een geest van afwijzing en haat te heersen bij het Palestijnse leiderschap. Die kan alleen worden doorbroken door de Heilige Geest. Zodra dat gebeurt, kan er echte verzoening plaatsvinden, en zal het Joodse volk werkelijk de zegen voor de Palestijnen zijn die God voor ogen heeft.