Dit verschijnsel lijkt vooralsnog volledig te zijn ontgaan aan wetenschappers en de media. Er was niets over te vinden op het internet. Het verhaal àchter dit verhaal is een jonge Joodse vrouw die eenvoudig gelooft, en die een liefde voor het Land van Israël heeft. Haar naam is Samantha Siegel.

Samantha Siegel

“Toen ik vorig jaar de vis in de vijver zag, herinnerde ik me wel de woorden uit Ezechiël, maar de betekenis ervan drong niet tot me door,” verklaarde Siegel. “Ik was er niet werkelijk ondersteboven van. Ik dacht: ‘Tjoh, dat is gaaf. De Dode Zee komt weer tot leven. Een paar maanden later klikte het, toen ik de profetische woorden herlas,’ ging ze verder. ‘Als je het eenmaal gezien hebt, dan is het verband in elk geval onloochenbaar. Het is precies vlak voor je gezicht’.”

“Niet alleen is er vis, maar een eendenfamilie komt me elke keer begroeten als ik daar kom,” vertelde Siegel aan Breaking Israel News. “Wetenschappers zeggen in de media dat de Dode Zee aan het sterven is; dat is twee keer een negatieve bewering en betekent het tegenovergestelde. Ze zeggen in werkelijkheid dat de Dode Zee weer tot leven komt. Dus is het werkelijk iets van de ‘voorzegde opstanding uit de dood’. Het laat zien hoeveel levenskracht eruit vandaan komt de wereld in.” (Verwijzing naar Ezechiël 47:9)

Samantha bezoekt geregeld de Dode Zee met de bedoeling om de stad te ontvluchten en de serene atmosfeer van de woestijn te ondergaan. “Ik wil niet naar Tel Aviv waar het vol met mensen is. In de woestijn kun je werkelijk God voelen,” zei Siegel tegen Breaking Israel News. “Daar ontvingen de Joden de Thora.”

Dit is ook het pad dat Siegel insloeg om met de Thora kennis te maken. “Tijdens mijn eerste vijf jaar in Israël, woonde ik buitenshuis, in verlaten treinstellen, wigwams, kassen. Ik was een rondtrekkende zwerver,” zei Siegel. “Ik bracht veel tijd buiten door waar ik bij kaarslicht de Thora las.”

De Talmoed (Baba Kama 17a) vergelijkt de Thora met water. Siegel begrijpt wat water is op een manier die de meeste stadsbewoners ontgaat. “Er is niets beters in de wereld dan water in de woestijn,” zei Siegel enthousiast. “Het is het mooiste wat er is, het beste van beide werelden.”

Vooral de Dode Zee is zo: een zee in de woestijn, het is z’n eigen wereld van tegenstrijdigheden. Het ligt slechts een half uur rijden van de drukke straten van Jeruzalem vandaan, maar over de kale heuvels trekken die de zee omringen, lijkt op het ontdekken van een andere planeet.

“Het is heel moeilijk om er te komen, en het is mogelijk een beetje gevaarlijk. Je moet naar beneden springen en naar beneden gaan over een paar moeilijk begaanbare paden,” zei Siegel. “Het behoort tot een andere wereld, met diepe kraters vol zand in veel verschillende kleuren, en toch ligt het zo dicht bij mijn huis in Jeruzalem.”

De ervaring heeft Samantha op verschillende manieren beïnvloed. Haar sterke geloof is er zelfs nog krachtiger door geworden. Zij ziet de heenwijzing naar de vervulling van profetie als een levensles.

“De Dode Zee is de laagst gelegen plaats op aarde, en je drijft in het water. Zelfs als je niet weet hoe je moet zwemmen, of zelfs probeert te verdrinken, dan lukt dat niet, je kunt niet verdrinken,” legde ze uit. “Je kunt zo laag terechtkomen, zo diep vallen als je nooit eerder geweest bent, maar God zal er altijd zijn om je op te tillen.”