In augustus 1997 vierde het Joodse Wereldcongres in Bazel, Zwitserland, dat het eerste Joodse Zionistisch Congres onder leiding van Theodor Herzl, daar honderd jaar geleden plaatsvond. Het zionisme was de Joodse beweging die op gang kwam met slechts een doel voor ogen: naar huis, naar Israël, naar Sion. Zionisme is het verlangen dat de Allerhoogste werkt in het hart en de ziel van Joden wereldwijd. Het is geen politieke beweging. Het is het verlangen naar Sion, naar Jeruzalem, naar Israël, naar het Beloofde Land.

En Joden begonnen te komen. Uit de pogroms in het tsaristische Rusland aan het einde van de negentiende eeuw. Uit de landen van Centraal-Europa. Uit Polen en de Balkan. Herzl voorspelde in 1897 dat het hooguit vijftig jaar zou duren of er zou een Joodse staat Israël zijn. Het duurde op de kop af vijftig jaar: 1947 was het jaar waarin de Assemblee van de Verenigde Naties besloot dat Joden hun eigen thuisland mochten hebben, en in 1948 werd de onafhankelijke Joodse staat Israël uitgeroepen.

De Heere doet het

Wie brengt de Joden thuis? Het is de Heere Zelf. De tijd is aangebroken dat de Heere Zijn volk genadig is en al Zijn beloften aan Israël in vervulling zal doen gaan. Hij is daarbij betrokken met heel Zijn hart en met heel Zijn ziel.

Er is – voor zover ik weet – maar één tekst in de Bijbel die spreekt over het hart en de ziel van God. Er zijn vele teksten die spreken over het hart en de ziel van mensen. Maar slechts één die ons zegt wat er in het hart en de ziel van de Allerhoogste op dit moment leeft. Jeremia 32:37-41 zegt: ‘IK verzamel hen uit al de landen. IK zal hen naar deze plaats terugbrengen en hen veilig doen wonen. IK zal hun één hart en één weg geven. IK zal een eeuwig verbond met hen sluiten. IK zal hen voorgoed in dit land planten met heel MIJN hart en met heel MIJN ziel…’

Als Zijn hart en Zijn ziel op dit moment volop betrokken met het thuisbrengen van Zijn volk naar Zijn land, zou ons hart en onze ziel dat dan niet zijn?