Oprichting Domari centrum

Vier jaar lang werkte ik thuis vanuit mijn slaapkamer. Wanneer we meer leerlingen hadden, gingen we buiten zitten op de veranda. In de winter, die wel zes maanden kan duren, konden we niet bij elkaar komen vanwege het slechte weer. De kinderen kwamen bij mij thuis om het alfabet te leren, of te leren lezen en schrijven. Vrijwilligers hielpen mee in mijn achtertuin. Ze onderwezen de kleintjes om hen klaar te stomen voor school, en spijkerden de uitvallers bij om weer terug te kunnen keren.

In 2002 ontvingen we via het Dom Research Center geld voor een kantoor en een klaslokaal. We maakten de veranda dicht om een warme ruimte te creëren. Wij kregen tafels en stoelen. En ook financiële steun om officieel het Domari Center op te richten. Iedereen was er welkom. Er kwamen vrijwilligers van de Jerusalem College en uit andere plaatsen, met name uit Amerika. Maar de buren klaagden dat de kinderen luidruchtig waren. En ik had geen privéleven meer met zoveel bezoek over de vloer. Ik was bezorgd over de ontstemde reacties van onze Arabische buren vanwege de vele bezoekers.

Distributiecentrum

Allen Williams vond gemeenschappen bereid om voedsel en dekens op te sturen. Zo werden we een distributiecentrum voor voedselpakketten en warme dekens. In grote getalen kwamen er mensen naar ons huis om spullen in ontvangst te nemen. Sommigen werden boos over de hoeveelheid die anderen kregen. Of soms kwamen mensen na afloop weer terug om nog meer te vragen. Er waren voldoende dekens om de hele gemeenschap te voorzien, maar het was nooit genoeg.

Mijn vader werd nerveus van het gedrag van sommige mensen en ook over de problemen die daardoor met de buren konden ontstaan. Daarom deden we de volgende voedseldistributie niet meer vanuit huis, maar bij de Leeuwenpoort. Op deze manier zijn we langzamerhand verschillende programma's begonnen om mensen in onze eigen kleine samenleving te helpen. Ik voelde mij als een nomade zonder eigen tent.

Eigen thuis

Ik bad: 'God ik heb een dak nodig boven mijn hoofd.' Ik deelde mijn zorgen met Allen Williams. Hij stelde dat we een eigen ruimte nodig hadden. We namen ons voor ergens een gebouwtje neer te zetten, maar dat lukte niet. We dachten dat we misschien met een bouwpakket iets konden realiseren in de tuin naast ons huis. Maar iets bouwen in de Oude Stad is een zeer gecompliceerde aangelegenheid, met oneindig veel aanvraagformulieren die moeten worden ingediend voor tal van vergunningen bij verschillende instanties. Het is erg moeilijk om erachter te komen welke instantie een goedkeuring moet geven.

We huurden een specialist in, die ervaren was in het aanvragen van vergunningen. Maar dat liep uit op een grote tegenslag, toen deze man plotseling onze telefoontjes niet meer beantwoordde en er met het geld vandoor bleek te zijn gegaan. Het was een erg ontmoedigende tijd.

Op een dag zat ik met mijn zus Zarifeh in de bus. Er kwam zomaar een man naar haar toe en vroeg uitgerekend haar of ze iemand kende die een ruimte zou willen huren in de omgeving van Shuafat. Deze plaats bevindt zich 15 minuten van mijn huis vandaan. Dit was leiding van God. Het was een bustocht van drie uur en ik droomde al die tijd, dat dit het antwoord op mijn hopen zou blijken te zijn.

Het geld dat we voor het neerzetten van gebouwtje ter beschikking hadden, werd het geld voor de huur. De huur was $600,-. Ik heb Allen gebeld. We hadden genoeg geld voor twee jaar huur. Vanaf die tijd verliep alles soepel. Het leek alsof de ruimte uitgekeken had naar de komst van Gypsies. We zamelden spullen bijeen. We vonden tweedehands meubilair, knapten het op en het werd prachtig. We hadden een grootse opening.