Het is belangrijk te memoreren dat Israël de junioorlog van 1967 niet heeft gezocht, maar de Arabische wereld wél. Dat werd in de periode ervoor ook luidkeels uitgedragen. De Syrische minister van Defensie en latere president Hafez Assad: “De tijd is gekomen om een uitroeiingsstrijd te beginnen.” Egyptes president Gamal Abdal Nasser: “Dit wordt een totale oorlog. Ons basisdoel is de vernietiging van Israël.” De Iraakse president Abdul Rahman Aref: “Het bestaan van Israël is een fout die moet worden rechtgezet. Ons doel is Israël van de kaart te vegen.” Ook de eerste PLO-leider, Ahmed Shukairi, deed een duit in het zakje: “De Joden zullen uit Palestina moeten vertrekken. Maar ik denk dat geen van hen het zal overleven.”

In mei 1967 begonnen de Arabische legers hun omsingeling van het destijds ter hoogte van de kustplaats Herzliya slechts vijftien kilometer brede Israël. Het zwaartepunt van de Arabische dreiging lag echter aan het Egyptische front. Nasser eiste en kreeg het vertrek van de VN-vredesmacht uit de Sinaïwoestijn en blokkeerde het scheepvaartverkeer naar de Israëlische havenstad Eilat. Egyptische legers rukten op richting Israël. Kenmerkend voor de pessimistische stemming daar: in de stadsparken van Tel Aviv werden massagraven geprepareerd.

Wonderen

Israël had geen keus en sloeg preventief toe. Daarbij was sprake van het eerste van een serie wonderen die Israëls kortste oorlog kenmerken. In de ochtend van 5 juni stegen bijna tweehonderd Israëlische straaljagers op om Egyptische vliegvelden te bombarderen. Ze vlogen extreem laag en bleven onzichtbaar voor de Egyptische radar. De radarinstallaties van de Jordaniërs hadden het vertrek van de luchtvloot wél opgemerkt. Zij stuurden een gecodeerd alarm naar het Egyptische ministerie van Defensie. Daar had men echter een dag eerder (!) de codes en ontvangstfrequentie voor de onderlinge communicatie veranderd - zonder Jordanië daarvan in kennis te stellen. Daardoor arriveerde de Israëlische luchtvloot vrijwel onopgemerkt boven Egypte en werd de vijandelijke luchtmacht nog op de grond vernietigd. Tijdens de aanval bleek ook de Egyptische luchtverdediging met onverklaarbare communicatieproblemen te kampen, waardoor de Israëli’s nauwelijks verliezen leden. Aan Israëls luchtmachtcommandant Ezer Weizman werd later gevraagd hoe zijn piloten vrijwel ongehinderd drie uur lang hadden kunnen bombarderen. Hij wees omhoog en zei: “De vinger van God”.

Jordanië gewaarschuwd

Toen de terugkerende Israëlische luchtvloot opnieuw op de Jordaanse radar verscheen, veronderstelden de Jordaniërs dat het Egyptische vliegtuigen waren die Tel Aviv gingen bombarderen. Men geloofde maar al te graag de hysterische oorlogspropaganda op de Egyptische radio. Die beweerde dat het Israëlische luchtoffensief was mislukt en dat Egyptische pantsereenheden waren doorgebroken naar Tel Aviv. Jordanië was eerder die dag nog door Israël gewaarschuwd buiten het conflict te blijven, maar in een voorbarige overwinningsroes begon het Jordaanse Legioen artilleriebeschietingen op Israëlische burgerdoelen. En met de Syrische en Iraakse luchtmachten bombardeerde die van Jordanië Tel Aviv en Haifa. Hun redeloze agressie bracht de Arabieren echter op alle fronten de totale nederlaag en Israël de hoofdprijs.

Bijbelse paniek

Er gebeurden in die junidagen nog veel meer wonderen, waarbij een Bijbelse paniek en verwarring Israëls vijanden leek te hebben getroffen. Complete Egyptische, Syrische en Jordaanse eenheden sloegen zonder verklaarbare reden op de vlucht, vaak met achterlating van al hun materieel. De militaire correspondent van de seculiere Israëlische krant Ha’aretz schreef later: “Zelfs een niet-religieus iemand zal moeten toegeven dat deze oorlog werd gevochten met hulp uit de hemel.”

Judea en Samaria

Religieus gezien was de belangrijkste overwinning in 1967 die op Jordanië. Bij de Israëlische tegenaanval verloor het Jordaanse leger in slechts enkele dagen de controle over de sinds 1949 door dat land bezette landstreken Judea en Samaria en de oostelijke stadsdelen van Jeruzalem. Daarmee kwamen ook alle Joodse heilige plaatsen weer in Joodse handen.

Na een verbanning van negentien jaar uit Judea en Samaria en de Oude Stad van Jeruzalem keerde het Joodse volk vervolgens terug naar haar erfgoed. Al in september 1967 startte de wederopbouw van de in 1948 door de Jordaniërs verwoeste kibboets Kfar Etzion. En in Jeruzalem werd begonnen met de restauratie van de eveneens door de Arabieren verwoeste Joodse wijk in de Oude Stad. In de ruim vijftig jaar die sindsdien zijn verstreken, werden meer dan honderdvijftig Joodse steden en dorpen in Judea en Samaria gebouwd, of beter gezegd: herbouwd, als een grandioze vervulling van Bijbelse profetieën. Er wonen inmiddels bijna een half miljoen Joden en in de nieuwe stadswijken in Israëls herenigde hoofdstad nog eens ruim driehonderdduizend.

Bijbelse terugkeer is oorlogsmisdaad

Conform de profetieën heeft de Joodse terugkeer de woede van vrijwel alle volkeren opgewekt. Er wordt zelfs gesproken van een ‘oorlogsmisdaad’. Het Internationaal Strafhof maakt zich op om Israëli’s daarvoor te berechten. Dat Strafhof is treffend genoeg gevestigd in Den Haag, de zelfverklaarde ‘hoofdstad van vrede en recht’, en als zodanig een duistere tegenhanger van Jeruzalem. Vanuit datzelfde Den Haag wordt door de Nederlandse coalitieregering voortdurend en met één stem de valse beschuldiging gepapegaaid dat Joden illegaal wonen in eigen land en hoofdstad. En in mei jl. waarschuwde Rutte-3 Israël nog tegen de aangekondigde ‘annexatie’ van de Joodse steden en dorpen in Judea en Samaria en de Joodse stadswijken van Jeruzalem. Men vraagt zich af of men in Den Haag wel gelezen heeft wat de profeten daarover gezegd hebben.

Wim Kortenoeven schreef dit artikel eerder voor het juninummer 2020 van Israël Aktueel. Naar dit artikel verwijst Wim bij zijn artikel uit Israël Aktueel van juni 2023.