Dan is het kwestie om het logistieke gedeelte te plannen en onze evacuatiebusjes uit te sturen. Eén van de vele repatrianten was Tsylik Edison, een Holocaustoverlevende uit Dnepr (Oost-Oekraïne). Tijdens de Tweede Wereldoorlog vluchtte de moeder van de toen kleine Tsylik uit Kiev naar Dnepr toen de stad werd gebombardeerd. Daar dacht ze veilig te zijn, maar een lokaal iemand dreigde hen te verraden aan de nazi's tenzij ze alles wat kostbaar was of enige waarde had zou afgeven.

Alles wat ze bezat van enige waarde leverde ze in, maar ze vertrouwde het niet en vluchtte met haar enige zoon midden in de nacht naar een dorp waar ze konden schuilen. Haar man sneuvelde als soldaat in het Rode Leger. De zus van haar vader was ook op de vlucht met twee kleine kinderen maar kwam terecht in bombardementen. Ze overleed maar beschermde met haar lichaam haar twee kleine kinderen die overleefden en verder opgroeiden als wezen. Na de oorlog was het overleven. Toen Tzylik ouder werd had hij maar één verlangen: om naar Israël te gaan samen met zijn moeder. Dit was tijdens de communistische tijd: de USSR verlaten was praktisch gezien bijna onmogelijk.

Uiteindelijk werd zijn moeder te zwak, oud en blind. Ze overleed in 2004 op hoge leeftijd. Het verlangen om nu alleen te gaan ebde weg tot het moment dat de oorlog toch voor velen onverwachts losbarstte op 24 februari van dit jaar. Toen ook raketten vielen op Dnepr werd Tsylik 'wakkergeschud'. Hij wist: nu moet ik weg. Tot dan toe had hij geen internationaal paspoort. Eenmaal dat hij het paspoort in bezit had ging alles snel. Samen met anderen brachten we hem na een kort verblijf in onze opvangplaats in West-Oekraïne naar Kishenov, de hoofdstad van Moldavië. Hij vertelde ons tijdens de reis zijn aangrijpende levensverhaal.

Een dezer dagen zal Tzylik voorgoed vertrekken, met nog een vijftigtal repatrianten (Joodse vluchtelingen). Hij heeft niemand in Israël.

Mama, je moet nu vertrekken

Gilda’s dochter woont al enkele jaren in Israël. Het plan was dat ook eenmaal haar ouders zouden komen maar de oorlog heeft alles versneld. Gilda en haar man Ivan zouden in het najaar komen maar daar was hun dochter niet mee akkoord. Ze belde bijna elke dag: “mama, je moet nu komen! Het voornaamste hebben jullie en dat is je internationaal paspoort. Wegwezen en nu vertrekken!” Vorige week hebben we hen en anderen gebracht naar Moldavië.

Werkbezoek aan Odessa

In een vrachtwagen hebben we deze week in totaal 1.050 noodvoedselpakketten (11.000 kg) gebracht naar Odessa, bestemd voor Joodse ouderen en vluchtelingen vooral uit Cherson. Alles werd uitgeladen in de grote synagoge. Ik had nooit gedacht dat dit gebouw gedeeltelijk een opslagruimte zou zijn voor noodhulp. In elk voedselpakket zit een brochure.

We hebben besprekingen gehad met verschillende Joodse leiders en iedereen deelde dezelfde zorgen: “hoe gaan we de winter overleven?”. Daar hebben wij helaas ook geen antwoord op. Wel gaan we ons zo goed mogelijk voorbereiden. We verwachten dan ook een grote golf van Joodse vluchtelingen wanneer de winter aanbreekt en er geen gas (verwarming) beschikbaar zal zijn vanwege beschadigde leidingen.

Ook krijgen we verzoeken om Joodse families te helpen die willen vertrekken uit Cherson, een stad die nu door de Russen wordt bezet. We bekijken wat er mogelijk is om hen te helpen. De laatste weken hebben onze medewerkster Nataliya en een van onze chauffeurs meer dan tweehonderd Joodse families bezocht met een noodvoedselpakket in dorpen en steden in de provincie Kiev die door de Russen voor bijna twee maanden was bezet. Velen waren dankbaar voor het bezoek en de informatie die we hen gaven. We hebben verteld hoe ze kunnen emigreren Israël.

Ondertussen gaan helaas de bombardementen door, zowel van het Russische als het Oekraïense leger. De gevechten concentreren zich nu vooral rondom de provincie Cherson (Zuid-Oekraine en grenzend aan de Krim) om deze te bevrijden van de Russische bezetting. We kregen zopas het droeve nieuws dat een persoon uit Oost-Oekraïne die wou repatriëren en volgende week gebracht zou worden naar onze opvangplaats is overleden na raketaanvallen in zijn stad. Ook deze verdrietige berichten bereiken ons dagelijks.

Tegelijk is er veel reden tot grote dankbaarheid. We zijn dankbaar dat we zovelen in veiligheid mochten brengen in de afgelopen maanden, en daar gaan we mee door. Een pluim ook voor de medewerkers, chauffeurs en vele trouwe vrijwilligers die onder moeilijke omstandigheden levensreddend werk verrichten. Troost Mijn Volk op de vlucht uit het Noorderland: daar gaan we volop gemotiveerd mee door.