Eind juli verscheen in Volkskrant een tranentrekkend verhaal met mooie foto's van de dame die het een goed idee vond om samen met haar ‘partner in crime’ enkele weken geleden het gebouw te vandaliseren van Christenen voor Israël. Door met verf het gebouw te bekladden, de poster van de Israëlische gijzelaars te besmeuren en het slot te slopen met secondelijm.

Een uitgebreid achtergrondartikel dus in Volkskrant over deze verongelijkte docente Engels, die toch zó geschokt was dat de politie diezelfde avond nog aan haar deur stond. En dat haar dochtertje van vier jaar dit moest zien en meemaken. Je zou bijna spontaan medelijden krijgen met deze zielige actievoerder.  Er is een Engelse uitdrukking waar zij als docente Engels misschien wel wat van kan leren: what goes around comes around (vrij vertaald: boontje komt om zijn loontje)… Maar goed, dat was toen.

Deze week is nog niet goed begonnen, of het Israëlcentrum heeft alweer twee akkefietjes. Gisteren besloten een advocaat-stagiair en een organisatie van Hamas-sympathisanten (ja dat zijn ze, lees hun Facebook-post van 7 oktober) om aangifte te doen tegen Christenen voor Israël, vanwege onze vermeende steun aan genocide. In een lijvig document van maar liefst zeven kantjes plus tig bijlagen, worden de 'verdachten', te weten de stichting Christenen voor Israël, haar bestuur en al haar donateurs, beschuldigd van ‘medeplichtigheid bij misdrijven tegen de menselijkheid’. Ook de stichting ‘Israel Heartland’ wordt in de aangifte meegenomen. We zien de zaak met vertrouwen tegemoet, want strafbare dingen doen, dat laten we liever over aan de anti-Israël-activisten.

De aangifte van maandagochtend is nog niet koud, of er staan op maandagavond twee filmende jongeren voor het Israëlcentrum, van het radicale YouTube-kanaal Left Laser, om bezoekers ongevraagd te filmen en lastig te vallen met intimiderende vragen.

Creatief zijn ze niet, die anti-Israël-activisten, actief wel. Sinds Israël Hamas aanviel als reactie op het Hamas-bloedbad van 7 oktober, zijn ze niet meer weg te slaan uit het publieke domein. Dat doen ze met een beperkt assortiment aan stijlmiddelen: pesten, intimideren en overlast bezorgen. Ze hebben het tot een ware kunst verheven om mensen te plagen, vooral mensen met wie ze het niet eens zijn. Of Joden. Want, tsja, 'de Joden hebben het toch een beetje aan zichzelf te danken'…

Wat de Arabische bevolking van Gaza of de Westbank opschiet met die pesterijen? Dat weet niemand. Onze stijl is meer om iets te doen wat wél helpt. Christenen voor Israël geeft bijvoorbeeld al sinds jaar en dag voedselhulp aan Palestijnen die in armoede leven. We helpen Arabische gezinnen aan een vast inkomen, door hun producten in de winkel te verkopen. We helpen bij het organiseren van zomerkampen, zodat Arabische kinderen en hun ouders uit de Palestijnse gebieden een fijne en onbezorgde week vakantie kunnen hebben. We steunen organisaties die Palestijnse kinderen met een beperking helpen. Dingen dus voor de mensen daar, waar ze echt iets aan hebben. Dat is meer onze stijl.

Het is maar waar je je tijd en energie aan wilt besteden. Wat zou ik het bewonderenswaardig vinden als al die zogenaamde “pro-Palestina-clubs” eindelijk iets gaan doen voor hun geliefde Palestijnen. Pesterijen en intimidatie, daar schieten de mensen in Gaza toch niks mee op?

Vandaag is het Tisha B’Av. Een vastendag waarop Israël terugdenkt aan de verwoesting van de tempel. Tegelijk hangt al meer dan een week de dreiging in de lucht van Iran en de andere vijanden van Israël. Laten we daarom onze aandacht niet fixeren op die pesterijen en gedoetjes in Nederland. Waarom zouden we onze tijd en energie daaraan verspillen? Onze oproep is juist nu: focus je op wat echt belangrijk is. Bid voor bescherming voor Israël – bid voor de vrede van Jeruzalem.