Ik schrijf dit vanuit Metula, de oude nederzetting in het noorden van Israël aan de Libanese grens. Ik zal binnenkort mijn huidige reservistendienst hier beëindigen; 47 extra dagen die worden toegevoegd aan de 174 reservistendagen die ik sinds 7/10 heb uitgevoerd. In Gaza, in Judea en Samaria en nu aan de grens met Libanon.

Onze realiteit werd op 7 oktober volledig omgekeerd. Dit zijn geen gemakkelijke dagen. De gevaren voor de toekomst van de Staat Israël en het volk van Israël zijn talrijk en nemen toe. We zien de vijanden om ons heen (soennieten en sjiieten) de bedreigingen tegen Israël aanscherpen met de hulp van Egypte en Jordanië.

Sinds mijn geboorte, meer dan 47 jaar geleden, is er niet zo'n gevaarlijke situatie geweest met een onzekere toekomst. Zelfs als er een soort overeenkomst komt in het noorden en het zuiden, zal dat niet het einde zijn.

De regering Biden wil, om interne politieke redenen, dat we simpelweg overgeven. Dat is hoe het klinkt en hoe het eruitziet. Ze kunnen het verpakken in allerlei mooie en vage verklaringen, maar de betekenis van een "staakt-het-vuren" nu is simpelweg een uitstel van de situatie, een uitstel van de oorlog, voor een paar maanden of een paar jaar. Maar de oorlog tegen een vijand die ons letterlijk wil vernietigen, een vijand die sterker wordt, is onvermijdelijk.

Ik ging in de reservistendienst om mijn land, mijn volk en mijn familie te beschermen. Maar ik wil en moet meedogenloos zijn, vechten, winnen en duidelijk maken aan de vijand en de wereld dat we niet geëlimineerd kunnen worden. Op dit moment zijn we helaas nog niet daar.

Deze periode beïnvloedt ook onze families; al die lange tijd runnen onze vrouwen het huishouden, zorgen zij voor de kinderen, en moeten zij daarnaast ook nog hun eigen werk doen. Twee van mijn drie kinderen hebben onlangs symptomen van mentale stress ontwikkeld. Daarnaast verloor ik vorige week mijn vader, die voor mij een groot voorbeeld was en die mij samen met mijn moeder opvoedde tot wie ik vandaag ben.

Er was iets symbolisch aan zijn dood op dit moment. Toen ik werd geboren, was hij tijdens een reservistendienst in Hebron, toen mijn broer werd geboren, was hij in reservetraining. Toen hij vorige week overleed, waren zowel mijn broer als ik (en zijn we nog steeds) in reservistendienst, in het bataljon dat hij in 1968 mede heeft opgericht en waarin hij diende tot drie jaar geleden.

Meer dan twintig jaar hebben we samen gediend, mijn vader, mijn broer en ik. We vochten zij aan zij in de Tweede Libanonoorlog in 2006, terwijl mijn zus toen ook in het leger zat aan de noordelijke grens. En ook in de laatste oorlog, Iron Swords, kwam mijn vader meerdere keren in uniform om te helpen bij het organiseren van de uitrusting en om de jonge jongens les te geven over verschillende wapens.

Ik weet echt niet wat de toekomst hier zal brengen, maar ik weet wel dat we sterk moeten zijn in geest en materieel. We moeten meedogenloos zijn. We zullen moraal voor later bewaren. Eerst moeten we overleven, de vijand vernietigen en winnen. Er is geen andere keuze.

Shalom,

Amit Barak