Het zijn deze korte ontmoetingen die als brandstof dienen voor al die mensen die door uw financiële bijdragen hun werk voor Gods volk in Oekraïne kunnen blijven doen. Want we kijken niet alleen vanaf de verre zijlijn vanuit Nederland toe. We komen om de beurt naar Oekraïne om naast hen te staan, met hen te delen in alles wat er in dit werk onder deze extreme omstandigheden op ons pad komt.

Uit de grond van mijn hart

We brengen hoogstpersoonlijk alle groeten, wensen en bovenal gebeden over. We bidden samen, we lezen uit de Bijbel. We lezen over de heerbaan, de effen baan waarover Jeremia spreekt. Ik hoor dat deze ontmoeting voor hen echt belangrijk is. Dat we er zijn. En ik spreek mijn bewondering en waardering uit dat ze blijven om Joden te helpen te vluchten naar Israël – het komt vanuit de grond van mijn hart.

Later in de middag bezoeken we de voormalige Joodse wijk in de stad. Even naar de synagoge. Dan weer verder. Plotseling is er een luide knal. De boel trilt. We kijken verschrikt om ons heen, lopen dan verder. Dan nog twee knallen. Om de hoek van een gebouw staan een man en vrouw te bellen. Ze zijn zichtbaar aangedaan, zien bleek en zijn nerveus. We spreken hen aan. Het zijn vluchtelingen uit Charkov. We vragen of ze hulp nodig hebben en geven ons nummer. De vrouw huilt. We nemen afscheid en ik sla mijn arm om de schouder van de vrouw en dat doet haar zichtbaar goed. Soms hoef je niet veel te doen. Gewoon mens zijn. Naastenliefde geven aan een compleet onbekende, dat kan altijd en overal.

Bombardement

Verderop staat op een hoek voor de apotheek een oudere man te huilen. Hij haalt zijn zakdoek tevoorschijn om zijn tranen te drogen. Aan het einde van de straat staan we in hartje Vinnitsa. Een man speelt op een piano, een kindje voert de duiven, mensen rijden als toerist op een elektrische step. Het is wat moeilijk te bevatten dat die dingen schijnbaar gewoon doorgaan. Het enige verschil is dat er heel veel mensen op hun telefoon kijken. Later hoorden we dat het bombardement vlakbij was en een militair commandocentrum in Vinnitsa heeft getroffen.

Zo klinkt het luchtalarm: (tekst gaat verder onder de video)

We drinken even nog wat in het kantoor van Christenen voor Israël, voordat we in de auto stappen richting Moldavië. Er is geen noodzaak om langer te blijven, zeker nu al meerdere keren het luchtalarm is afgegaan. Maar eerst bidden we samen om Zijn bescherming.

Bijna bij de grens blijkt er een rij te staan. Er daar staan we nu al dik twee uur in. Er zit geen beweging in. Dat gaat misschien nog uren duren. Waarschijnlijk extra controle en alles wat daarbij komt kijken na het bombardement in Vinnitsa.

Ik zie volgepakte auto’s met hier en daar katten op schoot. Vluchtelingen. En nu om tien uur ’s avonds lopen er gezinnen met jonge kinderen en koffers naar de grens. Ook dat zijn vluchtelingen – halsoverkop vertrokken.

'Gebed is de brandstof'

Ik ben pas enkele dagen in Oekraïne, maar de impact van de oorlog is enorm en op alle fronten aanwezig. Ik moet denken aan wat Koen zo’n twee weken geleden deelde over het werk van ons team en wat wij in Nederland kunnen doen naast de financiële ondersteuning: “Gebed is de ‘brandstof’ nu om door te gaan met wat we doen. Zonder jullie gebed raakt onze ‘brandstofvoorraad’ steeds leger en leger - totdat de motor stopt. En dát moeten we voorkomen.”