Wat zegt Frankrijk? Om de veiligheid van Israël en de Israëli’s te kunnen garanderen, moet je voorrang geven aan dialoog boven geweld. Dat betekent een staakt-het-vuren in Libanon en Gaza. En wie voor een staakt-het-vuren is, kan niet ook tegelijkertijd wapens leveren.

Ik hoop dat u met mij denkt: en wat nu als een van beide partijen wel vrede wil, maar de ander niet? Wat nu als de een op jouw vernietiging uit is? Hamas wil tenslotte geen vrede, geen staakt-het-vuren, behalve dan als dat kan zonder het bestaan van Israël. Wat nu als je al maandenlang doet wat Frankrijk vraagt – niet terugschieten en tegen beter weten in hopen dat door het negeren van honderden raketten van Hezbollah de dreiging ‘vanzelf’ wel zal verdwijnen – maar dat niet gebeurt?

Wat Frankrijk feitelijk voorstelt, is dat Israël moet toekijken hoe een ander het belaagt, en Israël de middelen onthoudt om zich te verdedigen. Een handen-op-de-rug politiek. En dan bekruipt mij een akelig gevoel: de les van de geschiedenis, hebben we die – en in dit geval Frankrijk – echt geleerd? Joden isoleren en steeds meer rechten ontnemen? Of gewoon even wat dichter bij huis: heeft Poetin geluisterd naar woorden, valt met hem een dialoog te voeren? En vinden we dan dat we geen wapens aan Oekraïne mogen leveren, want ja, we zijn voor een staakt-het-vuren? Ik mag toch hopen dat we niet met twee maten meten, en Israël niet aan een andere maat houden dan Oekraïne.

En dan heb ik het nog niet gehad over hoe Hezbollah, Hamas en consorten tegen de opstelling van Frankrijk zullen aankijken. Geen wapens voor Israël, want er is geen-staakt-het-vuren. Wat voor Israël als handen-op-de-rug politiek voelt, zullen terreurorganisaties eerder ervaren als een steuntje in de rug.

Marijke Terlouw is eindredacteur van onze krant Israël Aktueel. Word hier gratis abonnee!