Het originele Iraanse plan was dat zowel Hezbollah als Hamas samen met de terroristische groepen in Judea en Samaria een grootscheepse aanval op Israël zouden uitvoeren. Dit plan werd tot op het hoogste niveau besproken in vergaderingen in Beiroet, Damascus en Teheran. De laatste vergadering vond plaats in de eerste dagen van oktober 2023 in Beiroet, en werd bijgewoond door Hamas-leiders, Hezbollah-commandanten, leiders van Palestijnse Islamitische Jihad en leden van de Quds Brigade van de Islamitische Revolutionaire Garde van Iran.

Deze grootscheepse aanval voorzag in de invasie van het noorden van Israël door de elite-eenheid Radwan (Hezbollah), een invasie van de dorpen op de Golan Hoogvlakte door sjiietische milities die naar Syrië waren overgebracht door de Ouds Brigade, en Hamas in het zuiden van Israël. De aanval moest Israël in grote problemen brengen en zou tot de uiteindelijke terugtrekking van de IDF uit Samaria en Judea hebben moeten leiden. Vooral ayatollah Ali Khamenei, de leider van Iran, hechtte grote waarde aan het front in het hartland van Israël, omdat ineenstorting van dit front de weg naar Jeruzalem zou vrij maken.

Verkeerde inschatting

De aanval moest worden begeleid door enorme raketbarrages vanaf drie fronten. Op dit plan werd al lange tijd geanticipeerd door de IDF en dan met name de Hezbollah-invasie van het noorden van Israël. Zoals inmiddels is vast komen te staan ging de IDF ervan uit dat Hamas niet in staat zou zijn tot een invasie, omdat er een ondergrondse betonnen muur was gebouwd rond Gaza waardoor de tunneldreiging was geneutraliseerd, zo dacht men. Zoals we nu weten was dit een volledig verkeerde inschatting.

Dat het Iraanse plan niet werd uitgevoerd in deze vorm op 7 oktober, had slechts te maken met het feit dat Hamas in Gaza besloot om zijn eigen plannen uit te voeren zonder Iran en Hezbollah in te lichten. Hamas-leider Saleh al-Arouri, bijvoorbeeld, werd slechts een halfuur voor de invasie in de vroege ochtend van 7 oktober 2023 ingelicht over het begin van de operatie. Het verklaart ook waarom Khamenei na 7 oktober, naar verluidt, kwaad was op Hamas. Hamas-leider Yahihya Sinwar bewees hiermee zijn reputatie van eigengereidheid en ongebreidelde trots. De Hamas-leider in Gaza staat bekend als iemand die zelden advies aanneemt en zijn eigen beslissingen neemt.

Bliksemsnelle reactie van Biden

De echte reden voor het uitblijven van de grote gecoördineerde operatie tegen Israël was echter de bliksemsnelle reactie van de Amerikaanse president Joe Biden, die direct na te zijn ingelicht over de situatie in Israël een aantal vergaande maatregelen nam. Biden gaf opdracht tot een luchtbrug, waarmee duizenden tonnen wapens en munitie naar Israël werden overgebracht in de eerste weken na de slachtpartij die Hamas in Zuid-Israël aanrichtte. De Amerikaanse president gaf ook opdracht om een snelle interventiemacht van tweeduizend militairen te stationeren in de buurt van Israël.

Op bevel van Biden werd ook een vloot oorlogsschepen samengetrokken voor de kust van Israël, onder leiding van het vliegdekschip USS Gerald Ford. Biden gaf ongeveer tegelijkertijd een duidelijke waarschuwing aan Hezbollah, toen hij Iran en de Libanese terreurbeweging onomwonden vertelde: "Don’t!" (Waag het niet!).

Meervoudige frontenoorlog

Dat Israël zich na de oorspronkelijke shock over de Hamas-invasie realiseerde dat dit het begin zou kunnen zijn van de meervoudige frontenoorlog waar het leger zo lang voor had getraind, bleek uit twee dingen.

Ten eerste: het verzoek aan de Amerikaanse regering om de levering van meer wapens en ammunitie, alsmede de levering van aanvullende Iron Dome-batterijen en om eventuele militaire steun.

Ten tweede was er de beslissing om alle dorpen en steden in een straal van vijf kilometer langs de grens met Libanon te ontruimen. Dit was een unicum in de geschiedenis, omdat Israël nooit eerder in de voorgaande confrontaties met Hezbollah een dergelijke maatregel nam. De ontruiming werd toegeschreven aan het gevaar dat de antitankraketten van Hezbollah vormden voor deze dorpen en steden. In werkelijkheid ging het echter om de verwachte Hezbollah-invasie.

Invasie vanuit Libanon met de dag reëler

De evacuatie van de Israëlische gemeenschappen langs de grens met Libanon is nu een probleem op zich geworden. De naaste toekomst zal uitwijzen of het handhaven van deze onmogelijke toestand terecht was. Hezbollah heeft nu de Amerikaanse voorstellen voor een diplomatieke oplossing van de crisis in het grensgebied tussen Libanon en Israël, die gebaseerd was op VN Veiligheidsraad resolutie 1701, definitief afgewezen. Die resolutie verplichtte de terreurorganisatie om zijn troepen terug te trekken tot achter de Litani-rivier, die minimaal 12 kilometer en maximaal 40 kilometer van de grens met Israël dwars door het zuiden van Libanon stroomt.

Dit is een aanwijzing dat Hezbollah nog altijd het plan van Iran zou kunnen uitvoeren, zij het in gewijzigde vorm. De geplande verrassingsinvasie is nu onmogelijk geworden, maar de inzet van de bijna tweehonderdduizend raketten die Hezbollah met hulp van Iran in zijn bezit heeft is een met de dag meer reële mogelijkheid aan het worden. In zo’n scenario zal het Israëlische thuisfront rekening moeten houden met 1200 tot 1500 raketten uit Libanon en Syrië per dag, is de verwachting.

Toegenomen agressie van Iran

Zoals ik eerder al opmerkte werkt Iran volgens een duidelijk faseplan. De derde fase lijkt nu te zijn aangebroken, met de uitbreiding van de Iraanse oorlog met Israël naar andere landen en het meer openlijke optreden van de strijdkrachten van de Islamitische Republiek.

De sleutelvraag zal blijven of de Amerikaanse regering zich voldoende bewust is van wat er op het spel staat. De terugtrekking van de vloot onder leiding van de USS Gerald Ford lijkt het bewijs te vormen dat Biden en zijn regering denken dat het acute gevaar voor Israël nu geweken is. De toegenomen agressie van Iran in het Midden-Oosten sinds die beslissing is echter bewijs dat de Islamitische Republiek zijn oorspronkelijke plan niet heeft opgegeven.