PA-president Mahmoud Abbas (Abu Mazen) - die ook leider is van Fatah, voorzitter van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO - die streeft naar de vernietiging van de Joodse staat Israël) en de zogenaamde "president van de staat Palestina" (die niet bestaat) - is nu 87 jaar oud. Hij heeft geen legitimiteit meer onder zijn eigen volk.

Er is steeds meer oppositie tegen de PA in de Palestijnse samenleving. Volgens peilingen wil 80% van de Palestijnen dat Abbas aftreedt en 50% zegt dat de ontbinding van de PA in hun belang is. De veiligheidsdiensten van de PA die het vluchtelingenkamp in Jenin, een bolwerk van milities, weer onder controle probeerden te krijgen, stuitten deze maand op gewapend verzet.

Geen succesplan

Taylor Luck schrijft in Christian Science Monitor dat "zelfs in Ramallah - een buitenwijk van winkelcentra en chique cafés en de machtszetel van de PA sinds Oslo - de greep snel losser wordt."

Er is geen succesplan voor Abbas. Wat er gebeurt als hij sterft is onbekend. Er is een reële mogelijkheid dat de PA zal imploderen en dat de Palestijnse samenleving zal afglijden naar chaos en burgeroorlog.

Dit alles hangt nauw samen met de rol van Iran in de regio. Volgens een recent rapport van het Jerusalem Center for Public Affairs (JCPA) is "de strijd op de Westelijke Jordaanoever, en specifiek in Jenin, niet per se een Israëlisch-Palestijns conflict, maar onderdeel van een groter Iraans-Israëlisch conflict, onderdeel van de plannen van Iran om terreurcapaciteiten langs de Israëlische grenzen en in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever te ondersteunen en op te bouwen.”

Dilemma

Voor Israël stelt dit ons voor een dilemma - de PA steunen, en/of ons voorbereiden op een toekomst zonder de PA? Het Israëlische kabinet besloot in juli om "te werken aan het voorkomen van de ineenstorting van de Palestijnse Autoriteit." Er is nog geen plan.

Daarom is het belangrijk dat Westerse regeringen het dilemma erkennen waarmee de staat Israël wordt geconfronteerd. In plaats van Israël voortdurend te bekritiseren, zouden ze naar de regio als geheel moeten kijken– en met name Iran -en niet naar het "Israëlisch-Palestijnse conflict" op zichzelf.

Vanuit Bijbels perspectief moeten we onze ogen gericht houden op Iran en Rusland (en hun bondgenoten). Vergeet niet dat Israël en het Joodse volk vanuit het noorden zullen worden aangevallen. De profetie van het conflict van "Gog en Magog" beschreven in Ezechiël 38 moet nog vervuld worden. Het valt nog te bezien wie de strijdkrachten zullen zijn waarnaar in dit hoofdstuk wordt verwezen. Desondanks kan er nauwelijks aan worden getwijfeld dat het hedendaagse Iran (het oude Perzië) deel zal uitmaken van deze alliantie van naties uit het noorden die zullen proberen Israël binnen te vallen.