“Dit is al de tweede keer dat ik vlucht. Ik kom eigenlijk uit Donetsk. Jaren heb ik daar gewoond. Maar toen kwam de oorlog. Niet deze oorlog, maar de oorlog die al in 2014 begon in de regio van Donetsk. Met de oorlog kwamen er vreemde mensen in de stad. Maar de Russen zomaar accepteren, dat ligt me niet. Ik had er een fijn huis, lieve mensen om me heen. Eigenlijk wilde ik toen niet weg, maar ik ben toch gegaan. Eerst nog met de hoop dat ik later kon terugkeren. Maar naar een paar maanden wist ik: het wordt nooit meer zoals het was.”

Irpen

“Mijn dochter woont in Kiev en daar ging ik heen. Ik hoorde daar over de stad Irpen, vlakbij Kiev. Daar kocht ik een huis. De stad was in ontwikkeling. Er werd gebouwd, er kwamen nieuwe winkels. Ik had weer een nieuw thuis. En toen kwam de oorlog opnieuw! Alles veranderde. Mijn wereld leek wel in te storten. Irpen is – of beter was – een strategische plek. Er werd geschoten, gebombardeerd, raketten sloegen in. Het was angstig. Zo veel erger dan Donetsk!

Ik bleef thuis, ik woonde op de begaande grond. De schuilkelder was te ver weg. Het was zo intens. Ik wilde blijven, ik wilde een thuis hebben. Toen was er opeens geen gas, water en elektra meer. Niets meer. Alles werd koud. Het werd een overleven. Er was niets meer. Buren maakten uiteindelijk maar een vuur in de tuin om wat eten te verwarmen. En we vonden een manier om met een generator onze telefoon op te laden en dan kon je naar de tiende verdieping gaan en was er met een beetje geluk bereik.”

Besluit nemen

“Er zat niet anders op dan evacueren. 9 maart ben ik vertrokken. Met een koffer met wat eten en zonder kleding. Ik kon twee weken bij familie in Kiev terecht en die hebben wat kleding voor me geregeld, want ik had alleen wat ik aan had. Kiev was ook niet veilig. Een ding wist ik: ik moet besluiten wat ik nu moet doen. Mijn dochter was al niet meer in Kiev. Zij is naar Polen gevlucht, nog voor ik uit Irpen vluchtte. En toen wist ik het: ik ga naar Israël. Ik wist dat dat kon door jullie teamlid Nataliya uit Kiev. Ik kreeg van haar van tijd tot tijd een voedselpakket.

Deel van de oplossing

“Die beslissing om met haar contact op te nemen en naar Israël te gaan, was een deel van de oplossing. Ook al weet ik niet waar ik heen ga in Israël. Ik heb er geen familie, geen directe vrienden. Maar ik ben zo moe van het rennen van plek naar plek, zo moe.

Vrouwen begrijpen me misschien wel als ik zeg dat ik ergens mijn mooie kleren mis, mijn parfum en een mooie ketting. Ik heb aan wat ik heb gekregen. Iets van jezelf maakt dat je alleen daardoor al je zoveel beter voelt. Wat ik wil zeggen is: ik hoef niet veel: wat te eten, kleding, een dak boven mijn hoofd, dat is genoeg. Maar ik wil weer mezelf zijn, ergens thuis zijn en rust ervaren. Daarom ga ik naar Israël.”

Toen de Heere de gevangenen van Sion terug deed keren,
waren wij als mensen die droomden.
Toen werd onze mond vervuld met lachen
en onze tong met gejuich.

Toen zei men onder de heidenvolken:
De Heere heeft grote dingen bij hen gedaan!
De Heere heeft grote dingen bij ons gedaan,
daarom zijn wij verblijd.

Heere, breng een omkeer in onze gevangenschap,
zoals waterstromen in het zuiden.
Wie met tranen zaaien,
zullen met gejuich maaien.

Wie het zaad draagt en dat zaait,
gaat al wenend zijn weg
maar hij zal zeker terugkomen met gejuich,
en zijn schoven dragen.

Psalm 126