Vrede in Israël?

Vanuit Nederland hadden we de onderhandelingen tussen de Israёlische leider Ehoed Barak en de leider van de Palestijnse delegatie Yasser Arafat gevolgd op het Camp Davidcomplex in de Verenigde Staten. Gebaseerd op wat de Nederlandse media rapporteerden verkeerden we in de veronderstelling dat het een kwestie van tijd en meer onderhandelingen in Sharm el-Sheikh en Taba in Egypte was voordat er eindelijk een einde zou komen aan het bijna 80-jarige conflict tussen Joden en Arabieren in het land van Israёl.

Toen kwam het Joodse nieuwjaar Rosh HaShana op 28 september 2000. Vanwege het feit dat we de religieuze riten volgden en geen televisie keken gedurende twee dagen hadden we geen idee wat er in Israёl gebeurde gedurende het feest. We spendeerden de meeste tijd in de synagoge, maar waren nog niet in staat om in het Hebreeuws te communiceren met het publiek. Anders hadden we wel begrepen dat er iets mis was.

Schokkende beelden

Na afloop van Rosh HaShana zette ik de televisie aan en staarde in shocktoestand meer dan een uur naar het scherm. Eindeloze beelden van grof geweld door Palestijnse Arabieren en talloze herhalingen van een scene die was gefilmd in Gaza. Die scene werd later het kenmerk van wat al gauw de Tweede Intifada werd genoemd en diende als ophitser.

Mohammed al-Durrah een twaalfjarige Palestijnse jongen werd gefilmd samen met zijn vader Jamal terwijl zij zich probeerden te verschuilen achter een betonblok tijdens wat een schietpartij leek te zijn tussen Palestijnse terroristen en het Israёlische leger.

De jongen werd doodgeschoten door Israёlische soldaten volgens de officiёle Palestijnse versie van het incident en deze beelden veroorzaakten een orgie van geweld die meer dan vier jaar zou duren, waarbij 1053 Israёli’s hun leven verloren.

Palestijnse opstand

Na een uur belde ik mijn Israёlische vriend Erez Bar Chaim die vloeiend Engels sprak en die ons had geholpen met het immigratieproces naar Israël. Hij legde me uit dat een nieuwe Palestijnse opstand was uitgebroken die zich had uitgebreid naar gebieden waar Israёlische Arabieren woonden.

Erez was samen met zijn vrouw aan de dood ontsnapt toen zij terugreden vanuit de Noord-Israёlische stad Carmiёl waar zij een bezoek aan de familie van zijn vrouw hadden gebracht. Op de snelweg langs Haifa werd een rotsblok op hun auto gegooid vanaf een brug maar als door een wonder mistte het blok de voorruit van hun auto en veroorzaakte slechts blikschade.

In de dagen die volgden werd het steeds meer duidelijk dat het om een georganiseerde opstand ging die steeds gewelddadiger werd. Het gooien met stenen en molotovcocktails naar Israёlische soldaten werd al snel gevolgd door zelfmoordaanslagen op vooral bussen van de Egged maatschappij in Israёl en op restaurants en cafés.

Paniek, onveiligheid en aanslagen

Er heerste in Israёl een gevoel dat geen enkele plaats veilig was. Ouders belden hun kinderen en andere familieleden voortdurend om te checken waar zij waren en of zij veilig waren.

Ik herinner me goed het paniekgevoel dat ik had toen er op de radio een bericht binnen kwam dat er een dodelijke aanslag op het Clal gebouw in Jeruzalem was gepleegd. Mijn oudste dochter zou daarvandaan een bus nemen naar de stad Rehovot en zij gaf geen antwoord op mijn telefoontjes.

Ze belde me even later op om te zeggen dat haar bus voor de aanslag al was vertrokken en mijn bloeddruk zakte direct.

De dood van twee Israëlische reservisten

In dezelfde periode reed ik met mijn jongste dochter naar het strand van Palmachim waar ook een luchtmachtbasis is gevestigd. Uit wat ik begreep van de berichten op de legerradio (Galei Tzahal) was er iets ergs gebeurd. Toen we bij Palmachim aankwamen stegen er vier Apachehelikopters op die in oostelijke richting begonnen te vliegen.

Pas toen we thuis kwamen begreep ik wat er echt was gebeurd en waarom die helikopters richting Jeruzalem vlogen. Twee Israёlische reservisten waren in Ramallah de weg kwijtgeraakt en werden vervolgens gepakt door Palestijnse ‘agenten’ die hen overbrachten naar een politiestation in de stad. De beelden die door een Italiaanse journalist werden gemaakt van de ‘arrestatie’ maakten duidelijk dat de twee Israёlische reservisten waren gelyncht in het politiebureau. Hun lichamen werden naar een uitzinnige menigte onder het raam van het politiestation gegooid.

Later werd bekend dat de Apachehelikopters lege gebouwen van de Palestijnse Autoriteit hadden gebombardeerd tot woede van het Israёlische publiek.

Zelfmoordaanslag

Het duurde ruim een jaar voordat de Israёlische regering van de toenmalige Premier Ariël Sharon besloot dat de maat vol was. Het was de eerste dag van het Joodse Paasfeest Pesach en ik was in de synagoge van Kibboets Ein Hanatziv in de Beit Sheanvallei toen de rabbijn de gebeden onderbrak en bekend maakte dat er een bloedbad in een hotel in Netanyah had plaatsgevonden tijdens de zogenaamde Seideravond, de jaarlijkse herdenking van de uittocht uit Egypte.

Dertig Israёli’s werden bij deze zelfmoordaanslag in Hotel Parc gedood en dat was het keerpunt van de Tweede Intifada. Dit was tevens het begin van een politieke revolutie in Israёl.

De maat is vol

Het Israёlische leger (IDF) werd gemobiliseerd en de Palestijnse steden binnen gestuurd om die opnieuw te bezetten. De bloedigste slag vond plaats in Jenin in het noorden van Samaria, waar een regiment IDF-soldaten gaten in de muren van huizen blies om te voorkomen dat men via de straat, die vol lag met boobytraps, van huis tot huis moest gaan om terroristen te arresteren.

Valse propaganda

Negentien IDF-soldaten kwamen om het leven bij die actie. De Palestijnse propaganda had echter al de mythe de wereld in geholpen dat de IDF een bloedbad had aangericht onder de Palestijnse bevolking in Jenin. De internationale gemeenschap slikte de leugen.

Een Frans-Joodse activist en een Duitse journaliste bewezen later dat ook de Al-Durrah video die werd gebruikt om de Arabische massa’s op te hitsen tegen Israёl aan het begin van de Tweede Intifada ook een hoax was. IDF-soldaten verkeerden in een onmogelijke positie om op de jongen en zijn vader te kunnen hebben geschoten.

De Oslo-oorlog

De Tweede Intifada wordt in Israёl ook wel de Oslo-oorlog genoemd, omdat is aangetoond dat de ‘opstand’ volledig door PA leider Yasser Arafat en andere Palestijnse leiders was georganiseerd en dat de Oslo-akkoorden een paard van Troje constructie waren. Arafat begon na de ondertekening van de Oslo-akkoorden direct met de militaire opbouw binnen de PA.

Al deze feiten veroorzaakten een ommekeer in de wijze waarop Israёli’s tegen het conflict met de Palestijnse Arabieren aankijken. Sinds Ehoed Barak, een linkse politicus, de verkiezingen in 2001 verloor tegen Likoed-politicus Ariёl Sharon is er geen linkse regering meer in Israёl geweest en het publiek is in zijn geheel opgeschoven naar de rechterkant van het politieke spectrum.

Dit alles is een direct gevolg van de vier en half jaar dat Israёl werd geteisterd door de Palestijnse terreur. Dit verklaart ook waarom er geen golf van euforie onder het publiek volgde op de bekendmaking dat Israёl vorige week twee nieuwe vredesovereenkomsten tekende met Arabische landen.