Opstand

God heeft al het leven op aarde geschapen. Hij heeft honderd miljard sterrenstelsels gemaakt, waarbij ieder van die sterrenstelsels tientallen tot honderden miljarden sterren bevat. Hij heeft een wereld van dieren, planten, vormen en kleuren gemaakt, als decor voor de mens.

En toch komen een aantal mensen in verzet, zo vertelt psalm 2. ‘De koningen van de aarde stellen zich op en de vorsten spannen samen tegen de HEERE en tegen Zijn Gezalfde’ (vers 2, HSV). Ze keren zich tegen hun Schepper. Nu is die Schepper hoog verheven. Je tegen Hem verzetten is nog niet zo eenvoudig. Want je kunt Hem niet zomaar aangrijpen, Hem in je handen krijgen.

Maar het verzet tegen God kan zich op een andere manier openbaren. Want God kijkt om naar Zijn schepping. Hij stuurt gezalfden en vertegenwoordigers. Je kunt denken aan profeten, priesters en koningen. Met name de koningen van Israël kregen die titel: gezalfde. Maar je denkt ook aan de Gezalfde bij uitstek: Jezus Christus, de Messias. Die gezalfden, die God hier op aarde vertegenwoordigen, die zijn wel te pakken. Profeten worden gedood. De Christus wordt gekruisigd. Het volk Israël, dat zo nadrukkelijk naar Israëls God verwijst, dat volk krijgt de haat van de heidenen over zich heen, en wordt regelmatig wreed vervolgd.

Samenspannen

In de NBG vertaling staat er in vers 2: ‘de machthebbers spannen samen’. Zouden ze dat in het openbaar doen, dat samenspannen? Zou dat heel transparant gebeuren? Of meer verborgen? Dat vorsten en machthebbers samenspannen, misschien wel een verborgen agenda hebben, dat moet je tegenwoordig niet al te hard roepen. Want voor je het weet zie je complotten en ben je een wappie. Maar goed, ‘vest op prinsen geen vertrouwen’. De Bijbel maakt je wel kritisch tegenover machthebbers, zoals te lezen is in onder andere psalm 2.

‘Waarom woeden de heidenvolkeren?’ Dat woeden maken we mee. Er is ongeprovoceerde agressie jegens Israël, een land dat in vrede met zijn buren wil leven, maar dat keer op keer agressie over zich heen krijgt. Duizenden raketten heeft Hamas al op Israël afgevuurd. Maar de Palestijnen, dat is niet het enige volk dat zich tegen de Messias keert. ‘De koningen van de aarde’, zegt Psalm 2. Iedereen bemoeit zich ermee. Iedereen weet precies hoe het in het Midden-Oosten moet. In de regel krijgt Israël de schuld en moet Israël veranderen. Koningen, ook de leiders van de meest armzalige, corrupte, dictatoriale landen ter wereld, die komen vertellen wat Israël moet doen.

En niet alleen die koningen. Ook allerlei anderen gaan zich ermee bemoeien. Als er een genocide plaatsvindt op yezidis, dan blijft het stil in de straten. Maar zodra Israël ermee te maken heeft, dan is de interesse buitengewoon groot. Er zijn er heel wat op deze wereld, die zitten te wachten om een reden, een excuus, om hun Jodenhaat te kunnen spuwen. Wat vlak onder de oppervlakte ligt, dat wordt in deze dagen openbaar. Het blijkt hoe, na zoveel ellende voor Joden in het verleden, antisemitisme nog steeds springlevend is, haast in de startblokken staat om zich te manifesteren.

Onpartijdigheid?

Het wordt alles voorzien van zogenaamd onpartijdige, goed geïnformeerde media. Een bericht op de nieuwszender nu.nl: ‘Israël bombardeert Gaza, Hamas schiet terug.’ Keer op keer wordt Israël als eerste genoemd, Israël schiet raketten af en Hamas doet het nu ook, vertelde een journalist in een programma, dat zich dan ‘wakker Nederland’ noemt. Dit soort verwijten is niet alleen domheid of het kritiekloos napraten van anderen, het is vaak ook kwaadwillendheid en daardoor onrechtvaardigheid.

Ineens gaan allerlei maskers af. ‘De koningen van de aarde stellen zich op’. Ze stellen zich op, ze kiezen een opstelling. Een manier van benaderen. Hoe kunnen ze de Heere en Zijn Gezalfde tegenwerken? Er komen luidruchtige leuzen. ‘From the river to the sea, Palestine will be free’ , zo klonk het in Amsterdam. ‘Eén staat, kalifaat’, met daarnaast de vlag van de Taliban in Rotterdam. ‘Scheisjuden’, in Duitsland. ‘Dood aan de Joden alom.' Ik houd maar op, want er werd nog heel wat meer geroepen. Straten waren vol van pure haat en kwetsing. Dat is nog niet zo vaak voorgekomen sinds de Tweede Wereldoorlog, maar nu maken we een nieuw hoogtepunt mee.

Een telkens gehoorde kreet is ook: ‘Allahoe akbar’. Ten onrechte wordt dat vaak vertaald met ‘Allah is groot’. Het betekent: ‘Allah is groter’, of ‘Allah is de grootste’. Allahs statuur komt tot stand door vergelijking met andere goden. Daarin is Allah dan tenminste uniek. Dat scanderen van ‘Allahoe akbar’ laat wel zien hoe godsdienstig het conflict van aard is.

Het gaat niet om een stuk land, of om iets wat te verdelen is. Het gaat helemaal niet om een paar huizen, en wie daarvan de eigenaar is. Het is een conflict op godsdienstig gebied, zoals ook psalm 2 vertelt.

Onze regering

Wie dat niet ziet is bijvoorbeeld de Nederlandse regering. Ook onze premier meende te weten wat Israël het beste kan doen. Hij belde Netanyahu op en vroeg om die uithuiszettingen in Jeruzalem niet door te laten gaan. Een originele gedachte, waar in Israël misschien nog niemand op gekomen was. Rutte meende dus dat het conflict is opgelaaid vanwege een meningsverschil over het bezit van een aantal huizen.

Rutte dacht er op dat moment waarschijnlijk niet aan, dat de rechter in Israël onafhankelijk is. Dus Netanyahu kan niet zomaar even de telefoon pakken en een rechter vertellen wat die moet doen. Rutte regeert blijkbaar met de overtuiging dat ook de rechterlijke macht dient te buigen voor de macht van de staat. Vandaar dat hij een bevriend staatshoofd opbelt met het advies om de scheiding der machten maar te negeren. Maar goed, Rutte is zich aan het vernieuwen, dus laten we niet te boos worden om een kleine terugval.

Strijd tegen God

Het conflict rondom Israël heeft een godsdienstige achtergrond. Het gaat om de God van Israël, om Zijn Naam, om Zijn eer. Hij is de God die volkomen alleen de Redder en Zaligmaker van mensen wil zijn. Die ons mensen door de vernedering heen laat gaan van het moeten eten van genadebrood. De weg naar Hem gaat via boete, berouw, erkenning van eigen schuld en onmacht. Met lege handen komen we aan bij Hem, Die al ons heil tot stand brengt. Dat strijkt ons tegen de haren in, en dat roept op aarde voortdurend verzet op tegen de God van Israël en tegen Zijn Gezalfde en Zijn volk. Tegen de God Die ons niet nodig heeft, maar toch geschapen heeft en verlossen wil. Hij die geen helden zoekt, maar zondaars, en dan dat enige type zondaars dat de Bijbel kent: verloren zondaars. Maar die wel als kinderen aangenomen worden, en rijke erfgenamen mogen zijn.

Die hoogverheven God ziet de agressie tegen Hem, Zijn Gezalfde en Zijn volk. Hoe reageert Hij? Hij lacht. Geen eenvoudige tekst. Van Jezus staat nergens geschreven dat Hij ooit lachte. Van Zijn Vader ook niet vaak. Hier wel. Is het een lach van relativering? Dat heeft lachen heel vaak. Daarom is het ook zo gezond. Maar dat kan het hier niet zijn. God relativeert het lijden van Zijn knechten niet.

De Allerhoogste lacht, omdat Hij Zich verbaast over de gemoedstoestand van Zijn tegenstanders. Mensen, gevormd uit het stof van de aarde, die zich voornemen om de Almachtige van Zijn troon te stoten. Hij lacht, Hij Die alles doorziet, en alles zal vergelden. Israël en haar Messias moeten nog geduld hebben. De koningen der aarde kunnen noch een tijdje hun gang gaan. Maar de verlossing nadert. God heeft nog geduld. ‘Kus de Zoon, opdat Hij niet toornig wordt en u onderweg omkomt, wanneer Zijn toorn slechts even ontbrandt. Welzalig allen die tot Hem de toevlucht nemen’ (vers 12).

Delen in de genade

Dat is één van de geweldige dingen van de psalmen die Israël zingt. Ondanks die geweldige tegenstand hier op aarde, waar Israël zo onder geleden heeft, tot op de dag van vandaag, desondanks wordt er toch gezongen over heidenvolkeren, die tot erkenning komen van de God van Israël. Die volkeren mogen, ondanks al hun woelen en verzet tegen de Gezalfde toch nog delen in het heil dat Israël ten deel zal vallen.

‘Kus de Zoon.’ Er is nog de tijd van de genade. Er zijn nog de huizen op Urk, met heel veel Israëlische vlaggen. Er is nog Christenen voor Israël, dat een ander geluid mag laten horen. Er is soms steun uit onverwachte hoek. Maar bovenal: er is nog de Heere met Zijn Gezalfde. Hij, Die nooit loslaat het werk dat Zijn hand begon. Hij, Die met Zijn volk Israël een eeuwig verbond heeft gesloten.

Wat een prachtige taak heeft Christenen voor Israël, om een teken te zijn van de volkeren die Israëls God aannemen, de Zoon kussen en Israël zegenen. Een taak die te maken heeft met waar het in in de geschiedenis van de mensheid ten diepste om gaat. Laten we Gods volk in deze voor hen moeilijke dagen dragen in onze gebeden.