Groot wonder

‘Een wonder, ik heb er geen ander woord voor’, aldus Racheli. Zij is medewerker van het Joods agentschap en verantwoordelijk voor de opvang van 600 onlangs geïmmigreerde Ethiopische Joden in Ibim, een kibboets vlakbij Gaza. In hun moorddadige tocht door de dorpen rondom Gaza, liepen de Hamas terroristen Ibim voorbij. De Ethiopische Joden in Ibim waren compleet weerloos; niemand van hen was gewapend. Wel hebben ze urenlang in de schuilkelders gezeten en veel oorlogsgeweld om hen heen gehoord.

De rakketten die in grote getale werden afgeschoten, waren ook op hen gericht. Op maandag 9 oktober, terwijl er nog groepen terroristen rondzwierven, zijn ze met bussen geëvacueerd. De angst en verwarring was groot. ‘We liepen de mensen de bussen in te duwen. Vol? Rijden!’ Net ten zuiden van Haifa in een groot hotel vertelt Racheli haar verhaal.  In het hotel worden 400 Ethiopische inwoners van kibboets Ibim opgevangen, waarvan bijna 300 kinderen. De vele kinderen lopen rond in de lobby en eetzaal van het hotel. Ze maken huiswerk, doen spelletjes en rennen rond. Mannen en vrouwen staan te bidden in de synagoge.

Het team wat werkt met de Ethiopische immigranten verblijft ook in het hotel. Ze komen zelf ook uit het zuiden en zijn nu geëvacueerd naar deze plek. Het verdriet en de verschrikking is te horen in hun verhalen en af te lezen in hun ogen. Elk van de vier teamleden heeft familie of vrienden verloren. Hun zonen en dochters zijn opgeroepen in het leger. Tranen wellen op in Racheli’s ogen als ze vertelt dat ze die avond haar zoon die in Gaza zit als soldaat, even kan zien.

Sterk blijven

Ze doen hun best de bewoners van Ibim zo goed mogelijk te ondersteunen. Door de bewoners van de kibboets zoveel mogelijk als gemeenschap op te vangen blijft de band behouden en kunnen ze elkaar troosten en ondersteunen.

‘Maar hoe kan het toch dat men in Europa zo weinig begrip heeft voor ons’, vraagt Racheli ons. Dat men de straten op gaat om te demonstreren voor de Palestijnen en niet voor onze 240 gegijzelden en tegen de bruutheid waarmee ze onze kinderen en vrouwen hebben afgeslacht. Gaat antisemitisme zo diep?’ Ze slikt haar emoties weg. ‘Vertel de wereld wat je hier ziet, hoe het echt zit.’

Racheli vertelt dat ze zich sterk houden en de moraal hoog houden. ‘Onze kinderen en onze soldaten vechten voor behoud van Israël en zij hebben een sterk volk nodig. Er is trauma, veel trauma maar nu even niet, nu moeten we sterk zijn en door gaan.’ Het trauma is er wel en zal na de oorlog loskomen. De mensen hebben verschillende dingen meegemaakt maar trauma is er bij iedere Joodse inwoner.

Verschrikkingen in Nachal Oz

De inwoners van kibboets Nachal Oz, dat aan de Gazastrook grenst, zijn verdeeld over twee plekken. Een in het zuiden en een ander deel in een kibboets in het noorden. We bezoeken die in het noorden. Raymond vertelt ons dat het Russisch roulette was. Het ene huis zijn ze binnengedrongen en iedereen gedood, het andere huis hebben ze overgeslagen. Zelf zat hij met zijn vrouw Mirjam en drie kinderen 17 uur lang in de schuilkelder van hun huis.

Na de Hamas terroristen kwamen de gewone inwoners van Gaza om te plunderen. Alles wat los zat hebben ze meegenomen, en als de tv bijvoorbeeld vast aan de muur zat, hebben ze die kapot geslagen. Waar het kon hebben ze mannen, vrouwen en kinderen gekidnapt, want Hamas loofde daar geld voor uit.

Na 20 uur was het leger in staat de mensen in de kibboets te ontzetten en te evacueren. Sommige mensen kwamen blootvoets in het noorden, aan want alle schoenen waren gestolen. ‘Ik heb bezoekers altijd verteld dat 20% van de mensen in Gaza deel waren van Hamas, maar dat 80% van de mensen ook gewoon vrede wilden. Maar ik kan dat verhaal niet meer vertellen, het was niet waar’, zegt Mirjam.

De inwoners van Nachal Oz hebben net gehoord dat ze zeker een jaar niet terug kunnen naar de kibboets. Er wordt nagedacht over een volgende plek waar deze gemeenschap kan worden opgevangen. De situatie nu met een kamer per gezin en een gemeenschappelijke woonkamer en keuken is tijdelijk. Dat betekent voor deze gemeenschap opnieuw en verhuizing, schoolwissel van de kinderen.

Gevechtsvliegtuigen boven ons

‘Hebben jullie de radio aan staan?’ Een bezorgde Israëlische vriendin belt. We zijn op weg naar Carmiel, een stad in het noorden van Israël op 15 km van de grens met Libanon.

‘Hezbollah schiet rakketten af, check Red Alert.’ Red Alert is een app die een waarschuwing geeft als je dekking moet zoeken voor raketten. De app geeft inderdaad aan dat er rakketten in het noorden neerkomen, maar (nog) niet in Carmiel. Met de app op onze telefoons rijden we verder naar Carmiel.

De politie controleert alle voertuigen die de stad binnen rijden. Bij het opvangcentrum voor nieuwe immigranten zitten 90 jongeren uit Rusland, Oekraïne, Oezbekistan en Kazakstan buiten onder een tentdoek. En hoewel uit veiligheid publieke bijeenkomsten verboden zijn, heeft de burgemeester deze opening wel toegestaan. De jongeren zijn op 12 oktober aangekomen en vandaag start hun talenschool. Sommigen zijn van de ene oorlog in de andere oorlog terecht gekomen.

De jongeren zijn alleen gekomen, zonder ouders om hier hun leven op te bouwen. ‘Israël is ons land en we zijn blij dat jullie thuis gekomen zijn’, zegt het hoofd van de opleiding tegen de studenten. Jullie zijn in een hele moeilijke tijd gekomen, we hebben verdriet en pijn om wat er in de dorpen rond Gaza gebeurd is. Maar niets van deze pijn verhindert ons te geloven dat dit ons huis is. De pijn zal ons niet breken, dit blijft ons thuis.’ Moshe Kaminsky, de burgemeester spreekt de jongeren toe.

Ook Carmiel rouwt, 10 jongeren uit de stad zijn bij het muziekfestival omgekomen naast 7 militairen. ‘Dit is een zware periode, maar door alle zware periodes heen zijn Joden terug blijven keren naar het land van hun voorouders. En dat biedt ons hoop, ook jullie keuze om nu te komen.’ Als Leon het podium op mag vertelt hij over de God van Abraham en van David en Salomo. Het volk gaat al 3000 jaar door goede en moeilijke tijden. En de God die Abraham en koning David bijstond is ook de God die vandaag Sasha en Nastija bijstaat. Namen van willekeurige Joodse immigranten uit Rusland en Oekraïne. Samen met de jongeren laten we ballonnen op voor de 240 gegijzelden in Gaza, een muziekgroepje zingt ‘Bring them home’. En al die tijd horen we het gezoem van straaljagers boven ons.

Hieronder een aantal foto's van de reis van Leon en Janine. Klik op een foto voor een vergroting.