Voor velen van ons betekenen de coronamaatregelen dat we fysiek niet dichtbij de mensen kunnen komen die we moeten eren, in het bijzonder als ze oud geworden zijn: het zorgen voor onze ouders en grootouders. Daarom hebben veel ouders en grootouders in vele weken hun geliefden niet gezien. De eenzaamheid verzwakt hen, en hun familieleden voelen zich schuldig en verlangen naar hen.

Deze tijd vereist veel delicate evenwichtsoefeningen die veel lijken op de uitdaging van de Fiddler on the Roof: hoe kun je mooie muziek maken zonder van het dak te vallen en je nek te breken… Deze taak is nu geen uitzondering. Hoe kunnen we het evenwicht bewaren tussen enerzijds ons te houden aan de gezondheidsbeperkingen en tegelijk anderzijds onze ouders en de ouderen te eren?

Dit delicate evenwicht werd vorige week gedemonstreerd toen we hijskranen inzetten om echtgenoten, vrouwen, zoons en dochters en kleinkinderen de gelegenheid te geven de Amigour tehuizen waar hun geliefden verblijven, weer te bezoeken. Wekenlang hadden zij elkaar niet lijfelijk gezien.

Ik weet niet hoe het u verging, bij het kijken van de video boven dit artikel, maar ik kon alleen maar huilen. Net zoals Tevje zo bijzonder treffend zich bezint op de Fiddler on the Roof, laten wij ook slagen in het vinden van dit delicate evenwicht door mooie levensmuziek te laten horen aan wie ons lief zijn.