Gisteren hoorden we over de twee kampen van engelen die Jakob mocht zien. Nu zendt hij twee kampen voor zich uit. Het zijn geschenken waarmee hij hoopt op verzoening met zijn broer. Meer dan over spanning tussen de generaties (vaders-zonen; moeders-dochters) spreekt de Bijbel over de relaties tussen kinderen uit een gezin.

‘Waar is uw broeder’, had de Heere God gevraagd. (Genesis 4:9) Dat is de grote vraag van het tweede gebod. Kerst is een tijd van ontmoetingen. Bij feesten zoeken mensen elkaar weer op. Het geeft gelegenheid om de banden opnieuw te bevestigen. Dat is niet altijd gemakkelijk en al helemaal niet vanzelfsprekend.

Er is wel een dankgebed bij Jakob, maar daar klinkt ook angst in door. We zingen straks wel uit volle borst over ‘vrede op aarde’, maar met dat we die woorden in de mond nemen zingen we ver, heel ver boven onszelf uit.

We bidden wel om vrede over Jeruzalem, vrede in Israël, maar weten diep in het hart dat de geschiedenis steeds weer leert dat wij mensen dat niet of met moeite voor elkaar krijgen. Een wapenstilstand; een staakt-het-vuren. Dat is geen vrede. Jesaja verkondigt dat vrede de vrucht zal zijn van gerechtigheid (Jes. 32:17).

Alleen God Zelf kan die vrede geven. Daarom zond Hij Zijn Zoon, opdat Hij de Eerste zou en zal zijn van vele broeders en zusters.