Adventstijd als scheppende gelegenheid om tot ontmoetingen te komen. Jakob en Ezau; er blijft een wereld van verschil. En toch… zij blijven broers. Misschien overvragen we elkaar weleens rondom feesttafels. Ook hier gaan de wegen weer uit elkaar. Op dit moment spreekt de Bijbel daar geen enkel oordeel over uit.

Iemand zei mij ooit – dat is uiteraard niet op de Bijbel gefundeerd, maar wel een aardig Nederlands woordspel – dat de Heere Jezus tot Zijn Vader bad als Hogepriester: “Opdat zij één zijn, zoals Wij één zijn” Eén staat er en niet:  “opdat zij eens zijn”.

Het is kunst om als ‘broeders van hetzelfde huis’ met elkaar te verkeren. Maar het schept ook nieuwe gelegenheden, nieuwe mogelijkheden. Er is een verschil tussen tolereren en respecteren. Tolereren; dat is elkaar ‘verdragen’. Heel diep daaronder ligt het besef dat de ander ‘nu eenmaal zo is’. Dat is – vaak onuitgesproken – een oordeel. En een oordeel kan gemakkelijk verworden tot een veroordeling. Respecteren; dat is letterlijk de zaak opnieuw bekijken. In de omgang kan dat betekenen dat je echt vraagt naar de ander, dat je vragen naar de ander uit open belangstelling voort kunnen komen. Die openheid kan gelegenheid geven tot openhartigheid. Zo is het scheppend.

Joodse feestdagen worden bijna altijd voorafgegaan door kortere of langere tijd van inkeer. Jezelf in de spiegel zien. De spiegel van Gods Woord, maar ook kritisch naar jezelf in verhouding tot anderen. Je leeft niet op een eiland. Zo kan je komen tot respect, juist omdat je weet dat God ook jou door Zijn liefdevolle vergeving opnieuw geboren wil laten worden; in de Naam van Israëls Messias.