Dit is misschien wel een van de meest hartstochtelijke teksten uit het boek Genesis. Het zeven jaar hard werken voor Rachel lijkt voor de verliefde Jakob maar een paar dagen. Hier klinkt al zo veel in door: de kracht van liefde, hoe verschillend het begrip van tijd kan zijn (zoals het verschil tussen meetbare tijd en hoe we tijd ervaren), en het belang van perspectief.

Voor de Heere God is duizend jaar als een dag en één dag als duizend jaar. Hoe kijken we? En ook, hoe beleven we de tijd van advent? Is dat een periode waarin veel onder druk staat, omdat het vlot af moet voor de feesten en de jaarwisseling, of juist een tijd van bezinning? Wie we mogen zijn voor Gods aangezicht, levend in onze onderlinge verhoudingen. Niet toevallig een tijd waarbij mensen elkaar groeten en presentjes toesturen. Als tekenen van licht en aandacht. In Uw licht zien wij het licht, zingt de Psalmist.

Een tijd aan ons gegeven om aandacht en liefde te delen. Ik denk aan Jozef die zijn geliefde wil beschermen zodat zij niet in opspraak raakt. Net als Jakob, opnieuw een engel, opnieuw een droom. Het wordt onderstreept door de profetische belofte van Israëls Messias; Immanuël ‘God-met-ons. Als teken van leven en liefde. Dat is het en dat blijft het in weerwil van wat de haters van Israël op hun buik hadden geschreven op gordels. Laten wij net als Jakob en later Jozef ons leiden door de liefde die God wil geven en die uiteindelijk sterk(er) zal blijken als de dood.