Sinwar maakte ondanks zijn professionele en zorgvuldige planning van de bloedige invasie van het zuiden van Israël echter een grote denkfout. Sinwar dacht de Israëlische mentaliteit door en door te kennen en tevens de zwakke plekken in de samenleving van de Joodse staat, maar zoals we zullen zien sloeg hij de plank echter herhaaldelijk mis. De chef-terrorist van Hamas nam in 2017 de leiding van Hamas in Gaza over van Ishmail Haniyeh, die sindsdien in Qatar verblijft. Sinwar verbleef 23 jaar in een Israëlische gevangenis, waar hij vloeiend Hebreeuws leerde en de Israëlische maatschappij bestudeerde.

Zoals gezegd leidde deze studie er niet toe dat hij de Israëlische maatschappij feitelijk doorgrondde.

Ten eerste vergiste de Hamas-leider zich in de reactie van Israël op de barbaarse daden van zijn legertje van bijna drieduizend man, op die Zwarte Shabbat. Sinwar wist tot 7 oktober niet beter dan dat Israël een beperkte militaire campagne zou beginnen tegen zijn jihadistische organisatie. Een week, twee weken of wellicht zelfs drie en dan zou het weer voorbij zijn. Dit was immers het patroon in alle militaire acties geweest die de IDF uitvoerde sinds Hamas, op eveneens bloedige wijze, in 2007 de macht overnam van de Palestijnse Autoriteit. 

Net zoals Hezbollah-leider Hassan Nasrallah zich vergiste in 2006, toen zijn mannen 9 IDF-soldaten doodden in een aanval met een antitankraket op Israëlisch grondgebied en er vervolgens een lange oorlog ontstond, vergiste Sinwar zich nu ook in de Israëlische reactie. 

De roep om een staakt-het-vuren na meer dan zes weken intense bombardementen en gevechten door het Israëlische leger was in dit opzicht veelzeggend. Hamas had het bestand meer nodig dan de IDF, dat was vanaf het begin van het onderhandelingsproces over een bestand duidelijk. Volgens ingewijden was Sinwar geschokt door de massieve Israëlische reactie en realiseerde zich geen enkel moment dat hij met deze barbaarse aanval het einde van zijn bewind in Gaza kon inluiden. De Hamas-leider was ook geschokt door de Israëlische inval in het al-Shifa ziekenhuis in Gaza-Stad en dacht dat, gezien de Joodse achting voor het menselijk leven, een ziekenhuis de ideale plek was voor een hoofdkwartier.

De tweede denkfout die Sinwar maakte was de wijze waarop hij omging met de ontvoerde gijzelaars en de wijze waarop hij de vrijlating van gijzelaars benaderde. De huidige Hamas-leider werd in 2011 vrijgelaten in de beruchte deal waarbij Israël 1.027 Palestijnse terroristen die gevangen zaten in Israëlische gevangenissen vrijliet, in ruil voor IDF-soldaat Gilad Shalit. Sinwar trok hieruit de conclusie dat Israël eenvoudig was te chanteren en dus maakte hij het ontvoeren van Israëli’s tot het tweede belangrijke doel van zijn plan voor een invasie van Israël. Eerder organiseerde hij in de gevangenis een massale hongerstaking onder Palestijnse gevangen om betere condities te krijgen voor twee terroristen in Israëlische hechtenis. Ook toen dacht hij te zien dat dit soort chantagetactieken werkten om Israël op de knieën te krijgen.

Hamas’ nummer één terrorist dacht ook nu dat hij met het uitsmeren van het vrijlatingproces de Israëlische weerbaarheid kon breken. De psychologische oorlog die Sinwar rond het vrijlatingsdrama uitvoerde had echter het tegenovergestelde effect. In plaats van het breken van de geest van de Israëlische bevolking versterkte Sinwar, wellicht onbewust, de vastbeslotenheid van de Israëli’s om zijn regime te vernietigen en om de Hamas-leider hoe dan ook te elimineren. De dagelijkse psychologische spelletjes die Sinwar rond het vrijlaten van de gijzelaars speelde, en het theater dat hij organiseerde bij de actuele overdracht van de gijzelaars verhardde de Israëli’s en versterkte het moreel van de IDF-soldaten nog meer. Sinwar wist waarschijnlijk niet dat het volk van Israël in de Joodse traditie wordt vergeleken met een ei. Wanneer je een ei kookt wordt het, in tegenstelling tot alle andere voedingsproducten, harder wanneer je met maar lang genoeg kookt.

Voor het eerst waren er zelfs moeders van gesneuvelde IDF-soldaten die van de regering eisten dat men door zou gaan tot het einde. Zelfs links georiënteerde Israëli’s eisen nu hetzelfde. Er zijn in Israël velen die na 7/10 hun politieke mening hebben gewijzigd en nu niet meer geloven in onderhandelingen over ‘vrede’. Dit werd wellicht nog het best verwoordt door de Israëlische journalist Shlomi Eldar, die altijd voor vrede was en vele contacten onderhield met Arabieren in Gaza. Tijdens een interview werd hem gevraagd of hij dacht dat gesprekken over vrede met de Palestijnse Arabieren in Gaza nog zin hadden. Eldar gaf daarop antwoord met een tegenvraag: "Zouden we onderhandeld hebben met de nazi’s?".

Sinwar is er de man niet naar om Gaza, en dan met name Hamas, op te geven. Toen hem ooit werd gevraagd waarom hij op 29-jarige leeftijd nog niet was getrouwd antwoordde Sinwar: “Hamas is mijn vrouw en mijn kind”. Michael Koubi, zijn ondervrager bij Shin Bet, zei indertijd dat Sinwar naast toegewijd te zijn aan Hamas slechts aan één andere zaak was toegewijd, en dat is de vernietiging van Israël en het doden van Joden. Koubi noemde Sinwar “een psychopaat en een man die bereid is om iedere prijs te betalen voor zijn principes”.

De blinde haat voor Israël schijnt Sinwar echter echt stekeblind te hebben gemaakt. Zodanig zelfs dat hij zichzelf niet realiseerde dat een leger van 40.000 man en bewapend met raketten en ander licht wapentuig dat opereert vanuit een van alle kanten ingesloten gebied geen confrontatie kan winnen tegen een leger van meer dan 300.000 man, dat bewapend is met de modernste wapens en een besef dat dit een oorlog is over het voortbestaan van de Joodse staat.

Dit was Sinwars meest fatale denkfout. Hij was gewend aan de twee tot drie procent vuurkracht die het Israëlische leger gebruikte in alle vorige confrontaties met Hamas en Palestijnse Islamitische Jihad in Gaza. Zo overtuigd was de Hamas leider van de overwinning op Israël dat hij op zeven oktober een lijst liet opstellen van de meer dan 5.000 Palestijnse terroristen in Israëlische gevangenissen die hij vrijgelaten wilde zien in een deal over de gijzelaars.

In Israël nemen velen aan dat dit Sinwars laatste denkfout was als leider van de jihadistische terreurorganisatie Hamas. Men wacht op de dag dat de IDF de belofte van de regering inlost dat Yahya Sinwar een “lopende dode man” is.