Als je Ashkelon binnenrijdt, zie je de posters van Alexander Lobanov, die nog steeds overal op prikborden en bouwhekken hangen.

Alex was een van de zes menselijke schilden die door Hamas-leider Sinwar werden uitgekozen en die op 2 september door het Israëlische leger dood werden aangetroffen in een van de tunnels.

Michal, die getrouwd was met Alex, vindt het goed dat een klein team van Christenen voor Israël haar komt bezoeken.

Vermist

"Wauw", zegt Michal pas als we haar het enorme roze boeket overhandigen dat onze favoriete bloemist in Jeruzalem 's ochtends heeft gebonden. "Wauw. Zulke bloemen kun je hier in Ashkelon niet kopen!" Michal vraagt ieder van ons om de beurt hoe we onze koffie willen. Ze geeft de indruk van een volkomen normale, aardige jonge vrouw die de ochtend gebruikt om vrienden te ontmoeten terwijl haar kinderen naar de crèche zijn. Maar Michal is allesbehalve een gewone vrouw. Heel kalm en heel beheerst vertelt ze ons over de liefde van haar leven.

"Alex was een van de gijzelaars die het langst vermist was – achttien dagen lang wist niemand iets over hem. Hij was op 7 oktober op het festival Nova in Re'im. Hij werkte daar in een foodtruck. Na de aanval van Hamas wist hij met een paar vrienden te vluchten naar de buitenwijken van Be'eri. Daar verstopten ze zich in de struiken."

Maar hun schuilplaats kon niet lang bescherming bieden. Twee Palestijnse tieners, tussen de vijftien en zeventien jaar oud, gooiden een net over Alex heen. Toen gaven ze hem de keuze onmiddellijk geëxecuteerd worden of meegaan. De eerste nacht bracht hij door in hun huis. Toen verkochten de twee Palestijnse adolescenten hun trofee Alex aan Hamas. Hoe weet Michal dit allemaal?

"De gijzelaars die in juni door de Israëlische troepen werden bevrijd, zaten de eerste drie maanden samen met Alex vast", vertelt Michal. "Ze praatten veel met elkaar. Alex had het altijd over zijn familie, die zoveel voor hem betekende." Toen werd Alex overgeplaatst – als houder van het Russische staatsburgerschap, een van de zes gijzelaars met een hoge strategische ‘waarde’ met wie Sinwar zich vanaf dat moment omringde.

Russische roots

Alex groeide op in een klein Russisch dorp. Toen hij acht jaar oud was, emigreerden zijn ouders met hem naar Israël om te ontsnappen aan de economische chaos van de jaren negentig. Na verloop van tijd gingen ze uit de grond van hun hart van het land houden. Het was hier dat Alex Michal ontmoette, die opgroeide in Israël.

"Maar ik heb ook Russische roots", vertelt ze. "Mijn ouders zijn geëmigreerd uit Sint-Petersburg. Zoveel antisemitisme... Ze kunnen je er het een en ander over vertellen. Nu maken ze zichzelf bittere verwijten. Ze houden van Israël. Maar het is moeilijk voor hen dat hun dochter zoveel moet lijden."

Onzekerheid

In Hamas-gevangenschap vierde Alex zijn 33e verjaardag. "Tim – onze zoon – vroeg elke dag naar zijn vader", zegt Michal. "Aan het begin van het jaar werd onze kleine Kai geboren. En ik moest sterk zijn – voor de kinderen. Het aller, allerergste is de onzekerheid - dat is veel erger dan dood zijn. Ik stierf elke dag, een jaar lang."

Al in de eerste weken van angstig wachten ontmoette Michal een bijzondere persoon – Jael, een medewerker van de pro-life organisatie Be'ad Chaim, die wordt gesteund door Christenen voor Israël. "In die tijd was er heel, heel veel aandacht van de media voor ons gezin. Alex was een zeer media-effectief geval", herinnert Michal zich. "Op een dag nam Jael contact met me op via Facebook. Ze wilde gewoon weten hoe het met me ging – we wonen in dezelfde stad. Ik wilde op dat moment bijna met niemand praten. Maar ik voelde me meteen verbonden met Jael. Ze is dit jaar als een zus voor me geworden. Ik weet niet wat ik zonder haar zou hebben gedaan."

Het waren mensen zoals Jael, en de bevrijde gijzelaars die Alex voor het laatst had gezien, die Michal steunden en troostten toen ze met haar twee jonge zonen bij het graf van Alex stond na zijn moord.

"Kort nadat onze soldaten de lichamen van de zes gijzelaars hadden gevonden, moesten de nabestaanden komen voor identificatie. Ik moet zeggen, het was goed voor mij om Alex weer te zien. Het was goed dat het nog maar twee dagen geleden was. Het was nog steeds mijn Alex die daar lag. Ik zag hem en kon afscheid van hem nemen. Hoe vreemd het ook mag klinken, ik ben blij dat het voorbij is. Voor de families die nog steeds vrezen voor hun familieleden, is het veel moeilijker. Ik probeer ze zoveel mogelijk te steunen, omdat ik weet wat ze doormaken."

Woorden uit het hart

De mooiste sjaal die iemand ooit als cadeau heeft gebreid en mij (Anemone) heeft meegegeven, lag al klaar voor Michal. Ook een zakje wafelhartjes van mijn moeder. Maar ik vond het nog belangrijker om de kaart aan haar voor te lezen en aan haar te geven – de enige Russische kaart die ik bij me had.

Het was moeilijk en kostte me alle emotionele kracht die ik kon opbrengen gezien het lijden dat deze geweldige jonge vrouw moest doorstaan en de vragen die haar ouders van streek maakten. Maar ze gingen recht naar Michals hart. Ze had niet verwacht deze woorden in het Russisch te horen, in de taal van haar ouders en haar vroege jeugd.

"Maar gij, o Israël, mijn knecht, Jakob, die ik heb uitverkoren, gij zaad van Abraham, mijn geliefde, gij die ik stevig heb vastgegrepen van de einden der aarde en geroepen heb van haar grenzen, tot wie ik heb gezegd: 'Gij zult mijn knecht zijn; Ik kies je en wijs je niet af – wees niet bang, ik ben met je; geef niet toe, want Ik ben jullie God. Ik zal je sterken, Ik zal je ook helpen, Ik zal je vasthouden aan de rechterhand van mijn gerechtigheid."

"Dat zal ik aan mijn ouders voorlezen; ze zullen huilen", zegt Michal met tranen in zijn ogen. Misschien komt Michal op een dag naar Duitsland op bezoek. "Zwarte Woud – dat klinkt als een droom", zegt ze bij het afscheid.

Afscheid

Vlak voordat we vertrekken gaat de deurbel. Twee politieagenten in uniform. "Maak je geen zorgen, ze kunnen tot die tijd op het balkon wachten", stelt Michal ons gerust. "Dit zijn mijn vrienden."

Michal wil snel weer aan de slag. "Het zal goed voor me zijn om weer een routine te hebben", zegt ze. Michal is politieagent van beroep. "De terroristen hebben mijn Alex van me afgepakt. Maar ik denk dat ik deze strijd heb gewonnen: ik heb een nieuw menselijk leven gebaard. Alex staat misschien niet meer aan mijn zijde, maar hij heeft een nieuwe generatie gecreëerd. Dit is onze overwinning."