Een aspect waarmee wij ernstig rekening moeten houden, is dat de weg naar de glorieuze toekomst van de Masjieach problematisch is en vol tegenwind zal zijn, zoals dit ook gebeurde bij de Bijbelse Exodus. We zien dit nu gebeuren. Wereldwijd worden we met hevige antizionistische en antisemitische golven geconfronteerd. De meeste joodse ouders zien geen toekomst meer voor hun kinderen op Europese en Amerikaanse universiteiten.

Niet gedesillusioneerd raken

Ons verlangen naar Messiaanse tijden is overweldigend maar we mogen niet gedesillusioneerd raken wanneer het ons niet snel genoeg gaat. Na zijn boodschap aan Farao ‘let my people go’ verdween Mozes voor een half jaar. De joodse slaven werd de duimschroeven aangedraaid. Ze moesten nog veel harder werken dan daarvoor. Het antisemitisme werd wreder en harder. Farao deed er alles aan om het joodse verlangen naar een eigen staat te frustreren. Maar de Joden bleven op G’d vertrouwen hoewel het hen wel heel moeilijk werd gemaakt. Ook nu mogen we ons niet uit het lood laten slaan door al die negatieve krachten, die hun akelige kop opsteken op het wereldtoneel en in de media.

Extra smachten en wachten

Rabbenoe Bachja ibn Pakoeda (11e eeuw) schrijft in zijn verklaring op Exodus (5:22): “Het zal zijn zoals koning David in Psalmen (130:5-6) zegt: ”Ik verwacht G‘d, mijn ziel verwacht Hem en ik hoop op Zijn woord. Mijn ziel wacht op G’d, meer dan wachters op de morgen, wachters op de morgen“. De verdubbeling van het laatste versdeel duidt op extra smachten en wachten”.

We moeten geduld hebben en volharden in onze positieve toekomstverwachting. En als G’d de verlossing uitstelt, test Hij ons geloof maar uiteindelijk zal Hij ons belonen voor de frustraties en het tegenstrijdige wereldbeeld. Hoe dichter we de Messiaanse tijden naderen, des te heviger verzetten zich alle anti-G’ddelijke krachten.

Splijting van de Schelfzee

Dit fenomeen zagen wij ook in de gebeurtenissen rond de splitsing van de Rode Zee na de Uittocht 3336 jaar geleden. Farao begreep dat de Joden niet zouden terugkeren en achtervolgde hen tot aan de oever van de Schelf- of Rode Zee. G’d gaf de Joden opdracht om terug te trekken richting Egypte. Het leek allemaal enorm tegenstrijdig. Maar G’ds wereldleiding was erop gericht om Farao in de val te lokken door bij hem de indruk te wekken dat de Joden in de woestijn verdwaald waren (aldus de Bijbel).

Alle verklaarders vragen zich bovendien af waarom G’d het joodse volk niet vanuit de Nijl-delta via de stranden van de Middellandse Zee naar Israël voerde. In feite was de reis naar de Rode Zee een behoorlijke omweg. Volgens de Tosafisten (geleerden uit de 13e eeuw) draaiden de Joden in de Rode Zee zelfs in een cirkel. Ze kwamen de Rode Zee uit aan dezelfde kant vanwaar ze de zee in waren gegaan.

Boontje komt om zijn loontje

Egypte had volgens Rabbi Mozes ben Nachman (Ramban, 13e eeuw Spanje) als uiteindelijk plan het joodse volk te vernietigen. G’d strafte Farao door zijn hele leger met man en muis te verdrinken in de Rode Zee. Sindsdien is Egypte nooit meer een grootmacht geweest. Boontje komt om zijn loontje. Jitro, de enige persoon die zich tot het monotheïsme bekeerde na de redding van de Joden uit de klauwen van Farao, was degene, die begreep, dat G’d het Egyptische leger verdronk omdat Farao de joodse kinderen in de Nijl liet verdrinken.

Maar in de aanloop naar deze uiteindelijke bevrijding uit de Egyptische macht aan de oevers van de Rode Zee – ook wel de elfde plaag genoemd - ontstond grote paniek binnen het joodse volk.

De bevrijding uit Egypte staat model voor de Messiaanse verlossing. Op dit moment worden we met een tsunami aan kritiek en anti-gevoelens geconfronteerd, die zijn weerga niet kent. Maar uiteindelijk is dit het beste teken voor een op handen zijnde bevrijding, die we met vallen en opstaan zullen mogen meemaken.