Een ondenkbare beslissing

Geboren in 1932, in de voormalige Poolse stad Kuty (nu in de Oekraïne), vluchtte hij met zijn familie naar de Sovjet-Unie bij de invasie van de nazi’s. Zijn ouders vreesden voor het leven van hun kind en namen de ondenkbare beslissing om hun 12-jarige zoon aan een kinderloos echtpaar toe te vertrouwen, niet wetende of ze hem ooit nog zouden terugzien. Maar de familie Druckman was een van de weinige gelukkige Joodse families die niet alleen de Holocaust wisten te overleven, maar die ook na de oorlog in Israël werden herenigd.

Eenmaal in Israël, en nog maar nauwelijks uit zijn tienerjaren, stortte Chaim Druckman zich op het leren van de de Torah. In die tijd kwam hij tot het besef dat het voor het Joodse volk absoluut noodzakelijk was te erkennen dat, ongeacht de ruzies en meningsverschillen, eenheid essentieel was om te overleven. Israëls eenheid was zowel fysiek als spiritueel. Druckman wilde zijn volk versterken door de jonge natie op te voeden tot zowel gepassioneerde zionisten als Torah-geleerden. Met dit in gedachten stichtte hij de Or Etzion middelbare scholen die ernaar streefden Torah studie te combineren met het voorbereiden van jonge mensen op het leger.

Oorlog

De Jom Kippoer-oorlog was een gebeurtenis die het belang van zijn werk nog meer aantoonde. Toen er aan het eind van de oorlog bijna drieduizend Israëlische soldaten in de strijd gesneuveld waren, wist Druckman dat het van cruciaal belang was dat Joden zich zouden vestigen in Judea en Samaria, het gebied dat het jonge land tijdens die oorlog ternauwernood had weten te behouden. Met dat doel startte hij de Gush Emunim beweging op die er naar streefde Joodse gemeenschappen te bouwen in Bijbels Israël. Voor Druckman stond het scheiden van Bijbels Israël (d.w.z. Judea en Samaria) van Tel Aviv en de rest van de moderne staat gelijk aan het uitleveren ervan aan de vijand. Dit was niet alleen een nationale fout, geloofde Druckman, het was ook een misdaad tegen God.

Het duurde niet lang voordat de onvermoeibare rabbijn besloot zich kandidaat te stellen voor de politiek. Slechts vier jaar na de Jom Kippoer-oorlog werd hij gekozen in de Knesset namens de Nationale Religieuze Partij. In de jaren daarna stond hij vele Israëlische premiers bij. Hij was zelfs de persoonlijke rabbijn van de recente voormalige premier Naftali Bennet.

Een spiritueel leider

Maar hij was ook een man die niet zonder controverse was. Tijdens de zeer pijnlijke episode van de terugtrekking uit Gaza, sprak hij zijn steun uit voor Israëlische soldaten die weigerden andere Joden te dwingen hun huizen te ontruimen. In zulke verschrikkelijke tijden zagen sommigen dit als een onethische politisering van het leger omwille van zijn eigen religieuze opvattingen - en daarom een oneerlijke positie om aan een soldaat op te leggen.

Of men het nu met hem eens of oneens was, de rabbijn heeft zijn stempel op alle sectoren van de Israëlische samenleving gedrukt, getuige de tienduizenden mensen die zijn begrafenis hebben bijgewoond. Mensen uit alle lagen van de bevolking en uit het hele politieke spectrum kwamen opdagen. De president van Israël, Isaac Herzog, vatte de nationale rouw het best samen toen hij zei: "Ik rouw om het heengaan van Rabbijn Haim Druckman, een publieke afgezant en spiritueel leider die in visie en actie leiding gaf aan enkele van de belangrijkste Torah-, Zionisme- en opwekkingsondernemingen van onze generatie."