Deze week was Murray in Parijs waar hij een toespraak hield  in een theater in het centrum van Parijs, die ook werd bijgewoond door burgemeester Hidalgo en de Franse premier Valls. De toespraak werd algemeen gezien als de krachtigste aanklacht tegen de vaak gewelddadige pro Hamas demonstranten in zowel Europa als de Verenigde Staten. U kunt hieronder de Nederlandse vertaling lezen van deze toespraak:

“Ik bracht na 7/10 de meeste tijd door in Israël en Gaza en heb zo veel van het conflict gezien als maar mogelijk is voor iemand die niet aan de strijd deelnam. Ik ging naar de plaatsen waar de slachtingen plaatsvonden toen ze nog vers waren en bracht veel tijd door met de overlevenden en de families van de gijzelaars.

Ik was in de mortuaria waar men nog steeds bezig was om de slachtoffers te identificeren. Een van hen werd pas deze week geïdentificeerd. Denk aan wat je kunt doen (met iemand) om zijn lichaam niet identificeerbaar te maken acht maanden lang.

Een van de dingen die me het meeste troffen was een reünie van de overlevenden van het Nova festival. Dit waren allemaal jonge mensen die hun vrienden zagen worden vermoord en verkracht voor hun ogen. Een van de jonge overlevenden liet me beelden zien die hij in zijn telefoon had opgeslagen.

Een van die beelden was van zijn goede vriend die er niet in slaagde om naar de auto (van de vriend) te komen en werd gelyncht door een menigte kort daarna. De (overlevende) jonge man zei tegen mij: "wat zou jij doen wanneer dit in jouw land zou zijn gebeurd?". En ik dacht, maar zei het niet, het is gebeurd.

Het gebeurde in mijn samenleving, in mijn Europa, in mijn Westen. De omvang mag dan anders zijn geweest, maar de terroristen zijn dezelfde (als Hamas). Het gebeurde hier in Parijs, in de Bataclan, het gebeurde in Manchester, waar 22 jonge meisjes werden opgeblazen voor de misdaad’ van het bezoeken van een popconcert. Het gebeurde in de nachtclub 'Pulse' in Orlando.

De omvang was anders maar de daders zijn allen de zelfden. Het zijn altijd dezelfde mensen die zich niet kunnen beheersen om de Joden te raken. Of het nu in Toulouse is of Port de Vincennes, Kopenhagen of Mombai. Toch ligt de sympathie hier in Europa na 7/10 niet aan de kant van de slachtoffers maar aan de kant van de daders. Te veel mensen houden het slachtoffer voor de onderdrukker en de underdog voor de ‘overdog’. En degenen die tegen terrorisme vechten worden verward met degenen die er van dromen en hun kinderen onderwijzen om er van te houden vanaf de wieg.

Overweeg dit. In iedere hoofdstad in Europa en de VS werden foto’s van Israëlische gijzelaars, die nog altijd worden vastgehouden door Hamas, opgehangen. In iedere plaats buiten Israël waar ze werden opgehangen werden ze neergehaald.

Denk hier eens over na. Wanneer iemand in Londen of Parijs zijn hond of kat verliest dan zullen ze een poster ophangen waarin ze mensen vragen om te helpen om hen te vinden, Wanneer zelfs een persoon in onze samenleving  rond zou gaan om die posters weg te halen zouden we onszelf afvragen wat er in onze samenleving was gebeurd.

We zouden vragen hoe we mensen konden hebben voortgebracht die zo ziekelijk kon zijn. We zouden deze persoon willen vinden en hem straffen. Maar wanneer de vermisten Joodse kinderen of Joodse vrouwen en mannen zijn,  worden de posters neergehaald. Een van de familieleden van de Bibas familie die wordt vastgehouden (onder hen een baby van anderhalf jaar oud!) vertelde me dat hij in Dublin zag hoe de posters van zijn familieleden werden neergehaald.

Een andere zaak: we hebben jaren lang over mannelijk geweld tegen vrouwen gehoord en er werd ons verteld om alle vrouwen te geloven. Maar waar was de solidariteit, sympathie of zelfs het geloof toen de vrouwen Joden waren?  (applaus). Het geloof verdampte en ik zal niet ingaan op de ziekelijkheid en de zelfmoordachtige oproepen om Palestina te bevrijden. Het was Hamas die deze oorlog begon, en toch is een groot deel van de wereld dit vergeten. Zij laten zich voor de gek houden door de propaganda van Hamas en stellen zich voor dat Israël de onderdrukker is.

Als iemand die deze oorlog van dichtbij meemaakte kan ik u met honderd procent zekerheid vertellen dat de oorlog morgen voorbij zou zijn, niet alleen wanneer Hamas de Joodse gijzelaars vrijlaat, maar wanneer de Palestijnen in Gaza hun kinderen zouden onderwijzen niet te haten maar om lief te hebben. Om niet een cultuur van dood te aspireren maar het geloof met Israël delen om in het leven te geloven en niet te dromen over het vernietigen van een staat maar hun energie stoppen in het bouwen ervan”.