Uitgangspunt

Het uitgangspunt ligt in de Schrift. Een van de mooiste verwoordingen met betrekking tot Israël is te vinden in Romeinen 9:4-5. Paulus noemt daar acht bijzondere voorrechten die de Israëlieten hebben ontvangen. Zij zijn aangenomen als kinderen van God. Gods heerlijkheid woont bij hen.

Met de Israëlieten zijn de verbonden gesloten. Zij ontvingen Gods heilrijke wetten en zij mochten in hun erediensten de Here God dienen. Zij ontvingen vele beloften. Zij zijn het nageslacht van de vaderen, aan wie God al zoveel beloften had gedaan. En ten slotte het grootste voorrecht dat de Israëlieten ten deel viel: uit hen is de Messias geboren.

Onlosmakelijke band

Concreet voor onze tijd denken we dat de kerk zich steeds bewust dient te zijn van de onlosmakelijke band die de gemeente van Christus heeft met Israël. De relatie van de kerk met Israël heeft een uniek karakter. Het is een relatie die de kerk nooit kan hebben met Duitse, Palestijnse, of uit welk volk dan ook afkomstige christenen. God is de God van Israël. De kerk is in Israël ingelijfd, mag meedelen in een aantal beloften aan Israël. Dat maakt de band met Israël onvergelijkbaar met de band van de kerk tot enig ander volk.

De kerk dient zich ervan bewust te zijn dat de landbelofte aan Abraham en zijn nageslacht geldt tot op de dag van vandaag. In het Oude Testament kom je de belofte van Israëls terugkeer naar het land Israël zelfs vaker tegen dan de belofte van de komst van de Messias. In onze dagen is de Here God bezig met de vervulling van die belofte van terugkeer. Afgezien van die landbelofte mag Israël ook volgens het internationaal recht aanspraak maken op het land Israël.

Ten slotte: tegenover Israël past de kerk een houding van bescheidenheid. Paulus maakte zich al zorgen om christelijke hoogmoed ten aanzien van Israël. Israël is als een edele olijfboom. De kerk is als een tak ingeënt op de wortel, die Israël is. Die wortel, Israël, draagt ons.

Meer weten over onze visie ten aanzien van Israël? Klik hier!