Dagelijks baden zij samen dat God de Ethiopische Joodse gemeenschap naar Jeruzalem zou brengen. Maar gezien de burgeroorlog die het land in zijn greep hield, leek terugkeer naar Jeruzalem slechts een droom. De gebeden raakten zijn ziel. Het werd ondraaglijk voor de jonge tiener om niet in Israël te zijn.

Dus zoals kinderen geneigd zijn te doen, besloot hij in een opwelling om ter plekke het roer om te gooien. Takele verzamelde twintig vrienden en de jongens vertrokken midden in de nacht vanuit Ethiopië om naar Jeruzalem te lopen! Maar dromen vertroebelden de werkelijkheid. Wat hij dacht dat een gemakkelijke reis vol gebed en hoop zou worden, veranderde in een tocht door een gevaarlijke jungle waar overdag de rotsen hun voeten verwonden en ‘s nachts wilde dieren hen lastig vielen.

Veertien dagen later verdween de schaduw van de jungle toen deze plotseling uitkwam op een verzengende woestijn. De jongens sleepten zich door het fijne zand zonder voedsel en met maar weinig water. Na in totaal 31 dagen en 597 kilometer gereisd te hebben, bereikten ze uiteindelijk een vluchtelingenkamp in Zuid-Soedan.

Maar in plaats van onderdak was er de dood. Honderden stierven er aan malaria en dysenterie. De jongens wisten dat als ze bleven, de dood ook voor hen zou komen. De woorden van zijn grootvader weerklonken in de ziel van Takele. Hij wist dat hij door één leven te redden, hij een hele wereld kon redden. Hij kon onmogelijk vertrekken zonder andere Joodse mensen uit het kamp mee te nemen.

Om zijn mensen te vinden tussen de duizenden, gingen de jongens op een sabbat van tent naar tent. Mensen die buiten hun tent voor een vuur zaten konden niet Joods zijn; Joden maken geen vuur op sabbat.

Nadat hij zijn mede-Joden had gevonden, vertelden ze hem dat Mossad-agenten maanden geleden in het kamp waren geweest, maar niet waren teruggekeerd. Velen waren zo wanhopig dat ze plannen maakten om naar Ethiopië terug te keren. Takele ontmoedigde deze plannen en zei: Joden geven elkaar niet op. De Mossad zal zeker terugkomen.

En hij had gelijk. Toen de Mossad terug was in het kamp zochten ze Takele op en zeiden hem dertig mensen voor te bereiden om binnen een maand te vertrekken. Takele was een man met een missie, zijn eigen terugkeer naar huis zou moeten wachten.

Toen het zover was, reisde Takele ‘s nachts met de groep door gevaarlijk terrein. Bij elke controlepost werd hij geslagen en gevangengehouden. Alleen een hoop geld kon de bewakers omkopen om de groep door te laten. Toen de groep veilig was, keerde Takele terug naar het kamp. Hij wist dat het zijn taak was om ook andere levens te redden.

In totaal, en in de loop van vele maanden, slaagde Takele erin om in twintig reizen ruim negenhonderd Joden in handen van de Mossad te leiden. Zij brachten de Ethiopische Joden uiteindelijk naar Jeruzalem. Takele werd verschillende keren in elkaar geslagen omwille van zijn broeders.

Pas toen hij uiteindelijk werd gewaarschuwd dat de afranselingen onvoldoende waren en dat de Soedanese politie erop uit was om hem te doden, stemde Takele ermee in om ook naar het land van zijn volk te gaan. Toen het vliegtuig in Israël landde, voelde hij de gebeden van zijn grootvader over zich heen komen. Hij had zijn werk gedaan.

Takele was eindelijk thuis!