Als ik bij de winkels aankom, blijft het door mijn hoofd gaan. Ze sneuvelden voor onze vrijheid. Wanneer stopt het geweld en deze afschuwelijkheid? Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik de verkeerde boodschappen koop, omdat ik totaal vergeten ben waar ik voor kwam.

Ik loop ook bijna tegen een groepje mensen op die op de stoep van de winkelstraat met elkaar staan te praten. Hun stemmen zijn luid en klinken heftig. Alsof ze ruzie hebben. Ik blijf even stilstaan om te luisteren. De een wil dat het Israëlische leger Libanon binnentrekt en daar korte metten maakt, de ander is daar faliekant op tegen en probeert uit te leggen dat geweld geen oplossing is.

Ik loop door. Ze zullen het niet eens worden vandaag. Dan zie ik een groep jonge soldaten lopen. Ze hebben net een broodje en wat te drinken gekocht en lopen richting hun grote legerwagen, die naast mijn auto blijkt te staan. Ik wil ze het beste wensen, laten weten dat ik bezorgd ben, iets lekkers voor ze kopen, maar ik doe niets.

Bijna verlamd sta ik ze aan te staren. Een gevoel van diepe schaamte overvalt me. Wat hebben we verkeerd gedaan in onze maatschappij dat het anno 2024 zo’n ongelofelijk vreselijke en afschuwelijke toestand is. Deze jongens zouden moeten feesten, studeren, genieten van het leven, zoals jongeren in de hele wereld. Dan komt een van hen naar me toe. En uit het niets omhelst hij mij, zomaar, waarna hij zich weer bij zijn maten voegt.

Blijf gezond, lieve onbekende, doe voorzichtig!