Tijdens zijn begrafenis sprak zijn vader en zei onder andere: "Maayan, het is fout gegaan. Je had je moeder en mij moeten begraven nadat we een lang en productief leven hadden geleid. Niet omgekeerd. En pas nadat je klaar was met het leger, je de wereld rond had gereisd, gestudeerd had, werk had gevonden en begonnen was aan een toekomst met een lieve vrouw en kinderen,”

Maayans ouders zijn immigranten uit Zuid-Afrika en Amerika. Hijzelf was geboren in Israël. Hij was een rebelse, lieve, eigenwijze jongen en ongelofelijk trots op zijn geboorteland. Hij was de jongste van een gezin met drie zonen. Het verdriet is er nog steeds en gaat nooit over. Hij blijft onderdeel van zijn familie, zijn vrienden en ons dorp, waar hij werd geboren en opgroeide. En dat zal hij ook altijd blijven.

Ook ik denk regelmatig aan hem. En dat is sinds 7 oktober 2023 alleen maar toegenomen. In het afgelopen jaar hebben zo ongelofelijk heel veel te veel families hetzelfde meegemaakt als de ouders van Maayan, en het is nog steeds gaande. Een niet te bevatte pijn waar ze mee moeten leren leven. En, dat weet ik van de moeder van Maayan, iedere keer als er een soldaat sneuvelt of gewond raakt, is ook haar pijn weer in volle hevigheid aanwezig. Alsof ze het verlies opnieuw doormaakt.

Als ik iets geleerd heb de afgelopen maanden is dat dat het Israëlische volk over een enorme wilskracht beschikt. De ellende is nog lang niet over. Het staakt-het-vuren in het noorden is broos. De gegijzelden in Gaza zijn nog niet vrij. Er moet zoveel opnieuw worden opgebouwd. Het trauma is groot. Maar er is niemand die opgeeft. Dat is geen optie, want we hebben maar één Joods land.