Geen feestviering

Het was mijn verjaardag... maar ik kwam er snel achter dat het geen dag van feestviering was. Op mijn weg naar de synagoge voor het ochtendgebed, hoorde ik dat -nog geen twintig minuten daarvoor- twee terroristen, bewapend met hakmessen, bijlen en een pistool, een andere synagoge binnen waren gedrongen, en nog steeds in het midden waren van hun aanslag op biddende Joden. In de vredige ultraorthodoxe wijk Har Nof, in West-Jeruzalem, werden vijf Joodse vrouwen binnen een half uur weduwe, 24 kinderen wezen, en waren er zeven gewonden, waarvan één nooit zou ontwaken uit een coma en 11 maanden later stierf. Een Druzische politieagent die gewond raakte in het vuurgevecht met de terroristen bezweek ook aan zijn verwondingen. Op Sjabbat kwam mijn vrouw vaak in deze synagoge omdat ze er in die tijd vlakbij woonde, en aangezien de politie in eerste instantie liet weten dat er nog een derde terrorist aanwezig kon zijn, waren haar huisgenoten een week lang te bang om hun appartement te verlaten.

Op die dag droeg ik drie (van de vijf) vermoordde rabbijnen van het begrafenishuis naar het rouwbusje. De hele dag hoorden we overal helikopters en politieauto’s. In plaats van het vieren om nog een jaar in deze wereld te mogen zijn, was ik aanwezig bij de begrafenis van vier rabbijnen wiens levensjaren van hen waren ontnomen. Allen waren traditioneel gewikkeld in een talliet (gebedskleed), waarvan één twee grote bloedvlekken had. Volgens de Joodse wet moet zelfs de kleinste druppel bloed begraven worden omdat dit net zo belangrijk wordt beschouwd als het lichaam. Daarom wordt er in Israël na elke terreuraanslag veel tijd en moeite ingestoken om elke druppel bloed (en elk stukje lichaam) te verzamelen, en zo zag ik ook de bebloede tefillin (gebedsriemen die Joodse mannen bij het ochtendgebed dragen) van één van de slachtoffers liggen in een rouwbusje. Onnodig te zeggen dat het geen prettig gezicht was.

Herinneringen

De bebloede tefillin, gebedskleden, Joden die werden vermoord tijdens hun gebeden in synagogen... dit alles deed mij denken aan een andere donkere periode in de Joodse geschiedenis. Het deed me niet alleen denken aan wat er ongeveer 75 jaar geleden in Europa gebeurde, maar ook aan het zien van opgeblazen bussen in het midden of aan de zijkant van de straat. Magen David Adom (Rode Davidster, de Israëlische equivalent van het Rode Kruis), Zaka-vrijwilligers, en politie op elke hoek van de straat. Het deed me denken aan de metaaldetectorpoortjes en gewapende bewakers- zelfs op Sjabbat; alleen deze keer niet bij de Kotel (Klaagmuur) of in Hebron (dat over de ‘groene lijn’ ligt) - maar bij mijn jesjiwa en onze synagoge in West-Jeruzalem. Het deed me denken aan de terreuraanslag die ik met eigen ogen zag. De explosie die ik hoorde en zo duidelijk voelde. Even dacht ik bijna dat ik nooit meer normaal zou horen. De bus die ineens niet meer was... en de gewonden op de grond. Er viel een moment van totale stilte voordat de hel losbrak: schreeuwende mensen, sirenes, helikopters, alles. Moge G-d ons behoeden.

Niet stil staan

Het deed mij denken aan de constante angst waar mijn familie en vrienden zo lang in leefden. Maar het deed mij ook denken aan het feit dat het leven door gaat. We kunnen niet stil zitten en opgesloten blijven in onze huizen. We wisten dat we door moesten gaan, en dat deden we ook, en wat er ook gebeurt, dat is wat we altijd zullen doen. Er is maar één persoon die deze wereld echt leidt. En die persoon is niet Netanyahu, het ‘Corona-kabinet’, Trump (en zelfs Biden zal dit niet zijn), noch Haniyeh, Abbas, of welke andere neef van ons dan ook. Alleen G-d is de enige die deze wereld in Zijn handen heeft. Degene die geeft, en degene die neemt. Dat is iets wat we ons altijd goed moeten herinneren.