Ik heb de cijfers bekeken en alleen al dit jaar kwamen er weer 59 soldaten om tijdens actieve dienst. Daarnaast stierven 86 invalide veteranen aan hun verwondingen. Er vielen dit jaar weer 31 burgerslachtoffers van terreur.

Sinds 1860 zijn er, volgens officiële cijfers, 24.213 mensen gestorven voor het heilige land als soldaat. Sinds 1851 werden hier 4.255 burgers vermoord tijdens vijandelijkheden.

Sinds de oprichting van de staat Israël in 1948, bedraagt het aantal slachtoffers van vijandelijkheden 3.236 mensen, waarvan 740 kinderen. In het buitenland werden 120 Israëli’s vermoord en 135 buitenlandse burgers werden bij terroristische aanslagen vermoord. De terroristische aanslagen hebben 3.420 kinderen als wezen achtergelaten.

Helaas worden we dit jaar tijdens deze trieste dag met aanhoudende politieke protesten geconfronteerd, die een ernstige bedreiging vormen voor de eenheid van het Joodse volk.

Herdenken betekent traumaverwerking

Traumaverwerking kent vier componenten:

1. Stilstaan bij het verleden,
2. Proberen terug te komen in het normale levensritme,
3. Betekenis geven aan het gebeurde en
4. Hoop op een betere toekomst.

Jizkor, moge G’d gedenken de vele dappere mannen en vrouwen, die hun leven hebben gegeven voor het Joodse volk en voor het Joodse land.

Met ‘zeventig jaar wordt men tot de echte ouderen gerekend en met tachtig jaar tot de krachtigen’ (Spreuken der Vaderen 5:24). Met 75 jaar is men krachtig en rijp volwassen.

Vrede maakt men niet alleen

In de rijpe volwassenheid van Israël culmineert onze lange geschiedenis, die veel bloeimomenten heeft gekend maar ook extreem veel dreiging. Als wij het woord vrede uitspreken, geeft dat een tegenstrijdig gevoel. Vrede staat centraal in het Joodse denken. Wij willen vrede en strekken onze hand regelmatig uit naar onze buren om tot oplossingen te komen.

Maar er is een punt waarop wij het recht van zelfverdediging hebben en actie moeten ondernemen om huis en haard veilig te stellen. Dit druist helemaal tegen onze volksopdracht in. Wij zijn het volk van het Boek – de Thora. Wij willen dat ook blijven. Maar soms worden we in de positie gedrongen, dat wij – zoals in de tijden van Tenach (de Bijbel) in de periode van Ezra en Nehemia – in de ene hand een troffel vasthouden om te bouwen… maar in de andere hand een wapen moeten dragen uit voorzorg tegen mensen, die het in woord, geschrift en daad niet goed met ons menen.

Terugkeer en vervulling

De ‘inzameling van de ballingen’ – terugkeer naar Israël - heeft gestalte gekregen in een groeiend en bloeiend Israël. Uit de oude Joodse bronnen blijkt, dat terugkeer van het volk naar zijn vaderland en de wonderlijke opleving van Joodse cultuur, landbouw en economie hand in hand gaan en voorboden vormen van Messiaanse tijden. Israël was in de 19^e eeuw volgens ooggetuigen een troosteloze woestenij. De teruggekeerde, zwaargehavende zonen en dochters van het oude volk hebben onherbergzaam land weten te veranderen in een oase van Tora en techniek.

De uiteindelijke verlossing lijkt naderbij te komen. Het Joodse volk is er in de staat Israël in geslaagd een `Alt-neu’ maatschappij uit de grond te stampen, die zijn weerga niet kent. Andere bewoners van Israël waren daar de afgelopen 1800 jaar niet in geslaagd. Voor wat er de laatste 75 jaar is gepresteerd, koesteren wij diepe bewondering. Midden in een zee van antisemitisme en antizionisme heeft Israël zijn hoge idealen weten vast te houden en waar te maken. Het onooglijk kleine landje in het Midden-Oosten wordt ook vandaag nog compleet omringd door een vijandige Arabische wereld. Op wereldschaal lijkt het alsof de Joden opnieuw in een getto gevangen zitten, omringd door vijanden die deze staat niet willen erkennen. Erger nog: willen vernietigen.

En toch heeft Israël zich ontwikkeld tot een hedendaagse democratische staat en een multiculturele maatschappij met een enorm groei potentiaal, waar men vol bewondering naar kan opkijken. Het was en blijft een harde strijd om een veilige toekomst.

Identificatie met Israël

In de Talmoed (B.T. Ketoevot 100b) stellen onze Wijzen, dat het altijd beter is om in Israël te wonen. Waarom? Omdat het ons land is waar wij als Israëlieten het best gedijen als volk van de Thora. Alleen daar kunnen we werkelijk Joods zijn. Mozes, de nederigste mens, verlangde maar één zaak: Israël binnengaan. Toch werd dit Mozes niet toegestaan. Rabbi Levi zegt in de Midrasj (achtergrondverklaring): ”Mozes smeekte G’d: Heer der Wereld, de beenderen van Jozef mogen Israël wel binnen maar ik niet?”. G’d antwoordde: “Jozef identificeerde zich als een Ivri, als Jood. Toen Soelaika, de vrouw van Potifar, zich over Jozef beklaagde, sprak ze over een Hebreeuwse man (Genesis 39:17). Maar toen de dochters van Jitro gered werden van de herders door Mozes, beschreven zij hem als een Egyptische man (Exodus 2:19). Daarom werd Jozef wel maar Mozes niet in Israël begraven”.

We wonen helaas nog niet allemaal in Israël. Maar wanneer wij ons doorlopend blijven identificeren met ons heilige Land, hebben we grote kans binnenkort de verdienste te smaken, in het land Israël te mogen wonen. Ameen!