Prima, als je met je ogen wilt rollen en me een paniekzaaier wilt noemen, ga je gang. Ik ben opgegroeid met grootouders die de holocaust hebben overleefd. Ik hoorde alle verhalen uit de eerste hand. Ik hoorde hoe mijn grootmoeder in de selectielijn stond met een nazi vooraan die met zijn vinger naar links of rechts zwaaide om te beslissen welke Jood leeft en welke Jood sterft.

Ik hoorde hoe zij werd uitgekozen om te blijven leven, maar haar neef had minder geluk. Dus riskeerde mijn oma alles, rende naar haar nicht en trok haar naar haar linie. Ze redde haar leven en ze leefden allebei om het verhaal aan hun kinderen en kleinkinderen te vertellen. Overal nazi's, blaffende honden, Joden die naar hun dood werden geleid en zij had de moed om dat te doen.

Maar er knaagde altijd iets aan me. Waarom vertrokken de Joden niet voor de Holocaust, in de jaren die eraan voorafgingen? Ik bedoel, de retoriek was duidelijk, de discriminatie was echt en ze maakten zelfs wetten tegen Joden. Wat bezielde hen om niet te vertrekken? Mijn hele leven kon ik het niet achterhalen. "Ze voelden zich op hun gemak." Is het antwoord dat ik altijd krijg als ik die vraag stel.

Comfortabel? Comfortabel genoeg om te sterven? Hoe kan dat een overweging zijn? Nou, het antwoord is dat ze niet alleen comfortabel waren, maar dat ze weigerden om het schrift op de muur te lezen. Ze weigerden te geloven dat wat hun voorouders in de Joodse geschiedenis was overkomen, ook hen zou kunnen overkomen.

"Het zal hier niet gebeuren." Dat is wat ze geloofden. Achteraf gezien kijken we terug en kunnen we niet geloven hoe blind ze waren.

En nu, mijn Joodse vrienden, wil ik jullie dit vragen. Als ik nu een pistool tegen uw hoofd zou zetten en zou zeggen: "Stap binnen een uur op het vliegtuig naar Israël of ik haal de trekker over...", dan zou u op het vliegtuig stappen, toch? Wat betekent dat je niet gelooft dat wat er nu in Amerika en Europa gebeurt, een pistool vormt, dus hier is de vraag. Wat dan wel? Welke gebeurtenis zou een pistool vormen? Welke gebeurtenis zou je doen beseffen dat je nu weg moet? Lees je de tekenen aan de wand? Is er een gebeurtenis waarbij je zou zeggen: "Genoeg is genoeg! Ik ben weg hier!"?

Voordat je me aanvalt omdat ik ongevoelig ben, laat me dit heel duidelijk zeggen. Ik bagatelliseer op geen enkele manier de uitdaging om je leven op te pakken en naar de andere kant van de wereld te verhuizen! Ik begrijp het. Echt waar. Het is super moeilijk. Bijna onmogelijk. Ik begrijp het. Je hebt het goed daar. Je bent daar geboren. Je ouders zijn daar geboren. Je kunt niet zomaar vertrekken. Maar zou je dat doen als je leven ervan afhing? Wat als het leven van je kind ervan afhing?

Dus, vertel me, wat vormt een pistool? Antisemieten in het congres? Popsterren die hun liefde voor Hitler verklaren? Joden die op straat worden geslagen? Wijdverspreid geweld tegen Joden? Antisemitische beledigingen overal op straat en op het internet? Een president/premier die zich tegen de Joden keert? Letterlijke antisemitische juridische acties in een internationaal hof? Vertel me alsjeblieft, welke gebeurtenis moet plaatsvinden voordat je beseft dat je in gevaar bent? Is er überhaupt een gebeurtenis? Zou je daar blijven, ongeacht wat er gebeurt?

Mijn broeders en zusters, als je buiten Israël woont en dit leest, voel je je waarschijnlijk erg beoordeeld door mijn woorden. Ik begrijp het. En het spijt me. Maar geloof me, ik schrijf deze woorden met groot verdriet, en ik schrijf ze vanuit een plaats van liefde. Je bent niet langer veilig op de straten van New York of Londen. Je bent niet veilig in Parijs en ook niet in Montreal. In feite zou het korter zijn om een lijst te maken van plaatsen waar je wel veilig bent buiten Israël.

Wacht even. Ik weet wat je denkt. “Joden zijn veilig in Israël?!! Weet je niet wat daar gebeurt? Ben je niet bekend met 7 oktober? Hoe kun je zeggen dat je daar veiliger bent? Meer Joden zijn daar gestorven dan hier!” Een terechte vraag. Je hebt gelijk. De tijden zijn hier eng. De oorlog is beangstigend. Mensen sterven. Hun huizen branden. Ze moeten met duizenden hun huizen evacueren. Dat is waar. Ik ga het niet verbloemen.

Er is echter één klein verschil. Hier geeft iemand om je. Ja, we hebben een GROTE fout gemaakt op 7 oktober. Maar begrijp dat hier, in Israël, we het machtigste leger ter wereld hebben dat zich toelegt op één ding: ervoor zorgen dat jij veilig bent. Natuurlijk zijn er mislukkingen geweest. Het geweld in het Midden-Oosten rust geen seconde. De IDF heeft de moeilijkste baan ter wereld, maar het verschil is dat hier, er een IDF is. Hier is er een regering die misschien politiek diep verdeeld is, maar elk lid van de regering is het over één ding eens. Ze zijn het er allemaal over eens dat dit land één taak heeft en dat is jou beschermen!

Luister, Israël zal deze oorlog winnen en onze vijanden zullen er niet meer zijn. Kun je hetzelfde zeggen over het antisemitisme in jouw straten? Gaan de dingen daar beter worden? Gaat de geest terug in de fles? Geloof je dat de verschrikkelijke Jodenhaat die we op straat zien zal verdwijnen? Dat zal niet gebeuren. Lees alsjeblieft een geschiedenisboek. De dingen staan op het punt veel erger te worden! In Amerika of Europa ben je misschien nu veilig ondanks dat je Jood bent. In Israël ben je veilig OMDAT je Jood bent. Dat is het verschil.

De staat Israël is een historisch wonder. Het is een ongekende gebeurtenis dat een natie na duizenden jaren van ballingschap terugkeert naar haar thuisland. We ervaren nog steeds groeipijnen of misschien zijn het weeën, maar Israël zal blijven bloeien en zal altijd een plek zijn waar je thuis bent. Israël zal altijd je thuis zijn. Dus, ik wil je achterlaten met een actiepunt, of een oproep tot actie, zoals we dat in de marketingwereld noemen.

Als ik je zou vertellen om binnen een uur op een vliegtuig te stappen, zou ik je tijd verspillen met het lezen hiervan. Je gaat niet binnen een uur op een vliegtuig stappen. Dus, wat vraag ik? Wat voor praktisch advies heb ik voor jou? Mijn advies aan jou is... Maak een plan. Dat plan kan een 2-jarenplan, een 5-jarenplan of een 10-jarenplan zijn, dat maakt me niet uit. Maar heb een plan, een exit-strategie. Als je de middelen hebt om een eigendom in Israël te kopen, doe het dan nu. Als je dat niet hebt, maak dan een plan voor hoe en wanneer je weg kunt.

Als je ouders oud zijn, misschien na hun overlijden. Als je een kind met speciale behoeften hebt en je voelt dat alleen daar aan hun behoeften kan worden voldaan, dan misschien na hun afstuderen. Als je een goedbetaalde baan hebt en die niet wilt opgeven, stel dan een bedrag vast dat wanneer je dat bedrag bereikt, je genoeg hebt en je daar weggaat.

Maak. Gewoon. Een. Plan! En laat me je nog één ding vertellen nu ik je aandacht heb.

Als je ouder bent dan 40, herinner je je vast hoe moeilijk het was om in Israël te wonen. Je kon er geen deodorant of tonijn kopen. Het was in feite een derdewereldland. Het was zwaar. Maar dat is niet meer zo! Natuurlijk, Israëli’s kunnen ruw zijn, maar leven in Israël vandaag de dag is ongelooflijk. Ik kijk naar mijn rijke vrienden buiten Israël en ik kijk naar mijn leven en het leven van de meeste van mijn vrienden en familie in Israël en ik geloof op geen enkele manier dat wij een lagere levenskwaliteit hebben dan zij. Ik word elke ochtend in Israël wakker en knijp mezelf terwijl ik God dank voor zo’n ongelooflijk leven vol met zoveel zegeningen. Ja, ik heb moeilijke momenten. Het verliezen van mijn broer aan terreur was er zeker een van. 7 oktober was een andere. Dingen zijn niet perfect. Maar leven in Israël vandaag de dag, ondanks alle uitdagingen, is leven in het paradijs.

Ik weet dat dat gek klinkt voor jou, omdat, je weet wel, oorlog en zo, maar zelfs daarmee zou ik nergens anders willen wonen. Dus alsjeblieft, mijn broeders en zusters, maak een plan. Begin te beseffen dat je daar niet thuis bent.

Denk er op deze manier over na. Je hebt een huis, maar je moet het verlaten voor een lange zakenreis. Hoe lang je reis ook duurt of hoe comfortabel het hotel ook is, je vergeet nooit dat je niet thuis bent. En je zult nooit besluiten om daar te blijven. Je zult altijd terug willen naar huis, naar je familie. Je bent op een lange zakenreis geweest, mensen, maar het is tijd om naar huis te komen.

In elke generatie worden we comfortabel en beginnen we te geloven dat we thuis zijn. Maar dan herinneren onze gastheren ons eraan, met behulp van dit instrument dat ze antisemitisme noemen, dat we inderdaad niet thuis zijn. We dachten dat we thuis waren in Egypte. En in Spanje. En in Rome. En in Babylonië. En in Duitsland. En we denken dat we vandaag thuis zijn in New York, Los Angeles, Londen of Parijs. Maar dat zijn we niet en onze zogenaamde pro-Palestijnse vrienden herinneren ons er elke dag aan dat we niet veilig zijn op straat. Ze herinneren ons eraan dat de politie niet om ons geeft, dat niemand om ons geeft.

Kom naar huis. We hebben je nodig. Jij hebt ons nodig. Het kan soms moeilijk zijn, maar thuis is thuis, en je thuis is Israël. Als je deze hele post hebt gelezen en het hebt begrepen, stuur me een berichtje wanneer je van het vliegtuig stapt en je nieuwe Israëlische SIM-kaart installeert, zodat we ons eerste shawarma-uitstapje kunnen plannen...

...op mijn kosten!

Am Yisrael Chai!

Kom naar huis. We wachten met open armen.

Dit bericht is geschreven door Hillel Fuld op X (voormalig Twitter, red.).
Bekijk de post: