In de Bijbel lees je op tal van plaatsen de oproep om te helpen in nood. Meals on wheels is een van de manieren om heel praktisch te helpen: gewoon 'handen uit de mouwen' en aan de slag, jaar in jaar uit. Corona is achter de rug, maar nu is het volop oorlog en dan moet je er zijn om te helpen in nood. Ook bij tal van bezoekjes is het sociaal contact zo belangrijk en mogen we vertellen over de trouw van de God van Israël. We mogen een schakeltje zijn en ook troost brengen op een heel praktische manier! De tranen van dankbaarheid, daar word je telkens weer stil van!

Koen Carlier
Alijaveldwerker Oekraïne

Jesaja 41:17 “De ellendigen en nooddruftigen zoeken water, maar er is geen, hun tong versmacht van dorst; Ik, de Heere zal hen verhoren, Ik, de God Israëls, zal hen niet verlaten.”

Zij krijgen ‘Meals on wheels’

Raisa Chudinska, 1946

Raisa werd op 28 mei 1946 in Kiev geboren. Ze is al vele jaren bedlegerig. Ze gebruikt veel medicijnen en moet betalen voor nutsvoorzieningen, maar met haar bescheiden pensioen van 74 euro kan ze zelfs dit minimum niet betalen. Ze is erg bang en moe vanwege de oorlog, omdat ze begrijpt dat als het gebouw waar ze woont getroffen wordt, ze geen kans heeft te overleven. Ze ervaart onze maaltijdservice als een grote steun. Het betekent echt veel voor haar.

Bogacheva Zynaida

Ze is helemaal alleen. Haar enige steun zijn haar buren – vluchtelingen – en ons fonds. Ze lijdt aan verschillende chronische ziekten, ze is aan huis gebonden en haar kleine pensioentje gaat op aan nutsvoorzieningen en medicijnen. Ze noemt het een ‘voordeel’ dat ze problemen met haar oren heeft, want daardoor lijdt ze niet zo erg als er aanvallen zijn. Ze is niet bang om vermoord te worden, maar mentaal kan ze niet accepteren dat de Russen zo kwaadaardig blijken te zijn. Onze maaltijden en voedselpakketten zijn van levensbelang voor haar. Ze zegt dat ze deze oorlog niet zou overleven zonder onze steun.

De familie Novikov

Boris is getrouwd. Zijn vrouw is haar baan kwijtgeraakt toen de oorlog begon. Zij heeft problemen met haar benen en het is moeilijk voor haar om te staan en te koken. Hij is gehandicapt. Hij heeft beide benen verloren door diabetes. Dus verplaatst hij zich door de flat in een rolstoel. Hij heeft incontinentieverband nodig (wij zorgen daarvoor) en medicijnen. Ze moeten overleven van zijn pensioen van 127 dollar. Ze zijn gespannen en moe door de oorlog. Ze willen niet weg. Ze zijn niet bang, alleen moe. Boris vertelt dat hij gek was op de Russische cultuur en vooral op poëzie. Nu kan hij geen boek meer openslaan. "Jullie maaltijden zijn gezond, ik kan ze eten hoewel ik aan suikerziekte lijd."

De familie Khonich

Ze hebben niemand in deze wereld behalve de buurvrouw (ze is onze vrijwilligster) die ons op een dag belde en vertelde over deze eenzame arme Joodse familie. Hun gezinsinkomen is ongeveer 150 dollar. Ze zijn niet spraakzaam en erg verlegen. Ludmyla breekt door ziekte eens in de drie maanden haar armen of handen waardoor het voor haar bijna onmogelijk is om te koken. Ze zijn niet bang om gedood te worden, ze zijn bang om de ander te verliezen. "We hebben maar twee warme maaltijden per week en deze maaltijden worden door jullie verzorgd", zegt ze.

Meneer en mevrouw Kaganska

Haar enige familielid is haar man. Het echtpaar heeft geen kinderen en overleeft dankzij de steun van liefdadigheidsorganisaties. Ze is bedlegerig en kan niet koken. Haar man Olexander is begin tachtig en runt de huishouding, maar hij is bijna aan huis gebonden. Ze hadden geen energie om geëvacueerd te worden. Nu, wanneer er voortdurend aanvallen zijn, zijn ze gespannen en bang omdat ze helemaal alleen zijn en geen mogelijkheid hebben m naar de schuilkelder te gaan. Ze zijn ook uitgeput omdat ze dan niet slapen. Ze zeggen allebei dat ze zonder onze hulp, zonder onze warme maaltijden niet zouden overleven.