Mijn moeder schreef in haar persoonlijke memoires:

“Ik weet niet meer hoe lang ik bij Mary en Aad Zegers heb doorgebracht; wellicht een week, misschien 10 dagen. Wat later de laatste avond bleek te zijn, zaten we op die avond van een warme dag uren op de veranda, genietend van de avondkoelte.

Midden in de nacht werd er geweldig gebeld en gebonsd. Je schrok je te pletter. We werden alle drie gearresteerd, konden snel enkele bezittingen bijeenrapen. Verdwaasd werden we in een overval auto geduwd en naar de gevangenis Het Haagsche Veer gebracht, waar we midden in de nacht aankwamen. Het was begin augustus 1944, maar de datum weet ik niet meer.

Daar bleek nog een aantal Joden te zitten, het waren er 27, die allen via dezelfde illegale organisatie waren ondergedoken.

Mary kwam betrekkelijk gauw vrij, maar Aad is gefusilleerd. De situatie was angstig en onveranderbaar: je zat in de val, je zat vast, je wist niet maar vreesde de toekomst. Je probeerde ‘gewoon’ te doen.

Bij een van die transporten naar het verhoor zat Aad enorm zwetend ook in die overvalwagen. Ik zie hem nog scherp voor me. Hij wisselde een paar wanhopige zinnen met zijn zuster. Hij was werkzaam geweest bij de Burgerlijke Stand en had toegang tot de gegevens. Zo kon hij 'gemakkelijk' kaarten laten verdwijnen of 'ariseren', vervalsen. Het werd kennelijk lang niet opgemerkt. Hij heeft een ongeteld aantal mensen gered, alleen zichzelf niet. Mijn diepe hulde, alsnog, na bijna 60 jaar.”

Intense dankbaarheid

Namens mijn zus en broers, onze kinderen en kleinkinderen sprak ik nog enkele woorden van diepgevoelde waardering:

“Ook delen wij onze intense dankbaarheid met jullie, zijn kinderen en kleinkinderen. Ik ben opgegroeid als een kind van de oorlog. Oorlog is en blijft voor mij een realiteit, te zwaar om te bevatten. Ik kon er alleen mee leven door me geheel te richten op het Jodendom en er te zijn voor de mensen. Kort voor het overlijden van mijn moeder werd een van haar diepe hartenwensen vervuld. Ze heeft nog haar lang gekoesterde wens om in Israël te wonen, alija te maken, kunnen realiseren. Het Israël waar zij zoveel van hield en waar zij uiteindelijk haar rust heeft gevonden.

Ik sta hier in het pijnlijk besef dat wij elkaar begrijpen en nog steeds met verbijstering moeten constateren, dat, wanneer onze dierbaren door de hand van een vijand uit ons midden worden gerukt, dit altijd een gapend gat in ons hart blijft.

Onze diepe, diepe dankbaarheid gaat uit naar de familie Zegers. Het is zeer uitzonderlijk en bijzonder hoe de familie Zegers zich ingezet heeft voor de mensheid en speciaal voor mijn moeder.

Nu wij in Israël wonen beseffen wij eens te meer, hoe belangrijk het is om in geestelijke en fysieke vrijheid te leven.

Moge hun ziel gebonden worden in de bundel des levens”.