Letterlijk lezen we daar: “Want, als hun verwerping de verzoening van de wereld betekent, wat zal hun aanneming anders wezen als leven uit de doden?” Het moge duidelijk zijn dat Paulus met ‘hun’ zijn eigen zusters en broeders van Israël bedoeld. Wat lastiger is het misschien wat er bedoeld wordt met hun verwerping en hun aanneming. Het kan verschillende dingen betekenen: dat zij het lijdend voorwerp van de verwerping zijn of het onderwerp. En daarin maken vertalers zo hun eigen keuze.

In Het Boek, een vertaling die ook een beetje omschrijft om de woorden begrijpelijker te maken, staat: “Toen God zich van hen afkeerde, betekende dit dat Hij zich naar de rest van de wereld afkeerde. En wanneer Hij hen dan opnieuw in Zijn genade aanneemt, zal dat hun opstanding uit de dood zijn.” De NBV zit op deze lijn met: “Als God Zich met de wereld verzoend heeft, toen Hij hen verwierp, wat zal Hij dan, wanneer Hij hen opnieuw aanvaardt, anders te weeg brengen dan hun opstanding uit de dood?”

Genadeloos bestaan

Daarmee zeggen de vertalers dus eigenlijk – en zo onbekend is die gedachte niet in het christendom – dat God Israël voor een tijd achter Zich gelaten heeft. De Joden leven al tweeduizend jaar in een genadeloos bestaan. Dat zeiden sommige vroege kerkvaders al.

Tertullianus schreef dat het bidden van de Joden geen enkele zin heeft. Ze kunnen net zo goed de Bijbel dichtlaten. Met andere woorden: God heeft het verbond en al Zijn beloften op pauze gezet. Joden dolen maar wat onbestemd als Kaïn (Augustinus) over de wereld. Eigenlijk zijn ze levend dood (kijk maar naar deze vertalingen).

Het gaat in vers 15 echter om de verwerping van het evangelie dat Paulus brengt. De meesten van zijn volksgenoten vinden geen enkele reden om zijn boodschap te geloven. Dat is alleen niet het einde van alles. In elk geval gebruikt God deze periode om de heidenen bekend te maken met Zijn Naam en de komst van Zijn Koninkrijk. Daarmee is vers 15 eigenlijk een herhaling van vers 12, waar de NBV wel weer spreekt over ‘hun’ overtreding. Maar het belangrijkste is toch de opening van het hoofdstuk: God heeft Zijn volk helemaal niet verstoten, afgeschreven of verworpen. Hoe kom je erbij?

Niet krachteloos

Ondertussen zullen we dus moeten beseffen dat het volk Israël ook nu een diepe relatie met de Heere heeft en dat alles wat God aan Zijn volk beloofd heeft helemaal niet krachteloos is. We zien het toch voor onze ogen gebeuren?