Soms is het even stil en hoor ik de vogels tjilpen. Dat zijn van die schaarse momenten dat het lijkt alsof het een nachtmerrie is, een hele slechte droom. Maar als dan een straaljager overvliegt, schrik ik in een klap weer wakker.

De bijenman

Er is het grote en kleine verdriet. Zoals de bijenman die ik tegenkom in onze avocadogaarde tijdens een controle van zijn bijenkorven. Op mijn vraag hoe het met hem gaat, kan hij alleen zijn hoofd schudden. Het grootste gedeelte van zijn korven staat in dorpen vlak bij de grens met Libanon. Het gebied dat geëvacueerd is, en waar niemand mag komen. Hij ook niet. Hij heeft geen enkel idee hoe het met zijn bijen is.

Ver van huis

Naar de supermarkt voor de nodige boodschappen. Binnen word je op iedere hoek aan de oorlog herinnert door de borden die aangeven waar de dichtstbijzijnde schuilkelders zijn.

En dan de vele families die al acht maanden ver van huis wonen omdat het niet veilig is in hun dorpen en steden. Ze zijn ondergebracht in hotels en appartementen in het centrum van het land en hebben vaak geen idee hoe hun huis eraan toe is. Er is de spanning bij de kinderen die niet helemaal begrijpen wat er aan de hand is, maar aan het gedrag van hun ouders voelen dat er iets is.

Naar het strand

Even naar het strand brengt dan wat ontspanning, behalve als er dan plotseling over zee een drone vanuit Libanon het luchtruim binnenkomt, die vervolgens wordt vernietigd door een Israëlische straaljager.

Het overkwam vrienden van me. Ze waren met hun twee jonge kinderen een paar uurtjes uit. Lekker zwemmen in de zee. Wat ontspanning. Hun alarm-app ging af en gaf het gevaar aan in het bied waar zij zich net bevonden. Ze schreeuwden tegen hun kinderen plat op het zand te gaan liggen zodat zij met hun lichaam ze konden beschermen. Het was bidden en hopen op een goede afloop. Dat deed het, maar het trauma bij de kinderen is blijvend.