Als ik erover nadenk is dit mijn antwoord: Ik hou van Israël en weet je waarom? Omdat ik in de Bijbel zie hoe God Israël schept en met dit volk een eindeloze geschiedenis begint. En als ik die geschiedenis volg, dan merk ik hoe gepassioneerd God met Israël omgaat. Hij noemt het Zijn bruid, Zijn troetelkind, Zijn oogappel. Hij is jaloers en gekwetst als het lonkt naar andere goden en Hem in de steek laat.

Ik zie hoe God ermee worstelt om Zijn beloften aan Israël door te zetten en hoe Hij daarbij bereid is om tot het uiterste te gaan: Zijn Zoon, die Koning der Joden genoemd wordt. Als christen leef ik door de Geest van die God. Die Geest brengt de liefde voor het Joodse volk mee. Dat kan niet anders. Dat is de eerste en de belangrijkste reden.

Maar ik heb er meer: ik zie dat God over het spoor van Israël toegaat naar de komst van Zijn Koninkrijk. Dat heeft Hij altijd gedaan en dat doet Hij vandaag nog steeds. Israël neemt dus een centrale plaats in in mijn toekomstverwachting.

Ja, er is ook een minder prettige reden: ik schaam mij als christen over alles wat de Joden is aangedaan en wat de rol van de kerk daarin was en eigenlijk nog steeds is. Ik probeer het anders te doen en in mijn leven voor Israël op te komen. En of ik dan ook vind dat Joden bijzondere mensen zijn?

Vaak niet. Maar soms ook wel, als ik eerlijk ben. Als ik bij voorbeeld religieuze Joden ontmoet in Samaria of Judea, dan voel ik me thuis bij hen en dat heeft natuurlijk ook weer met God te maken. Maar misschien ook met dit: dat iets van de zuiverheid, van de beschaving en de liefde die de Thora brengt met hun leven verweven is geraakt.