Abram en Saraï

Ik begin bij de roeping van Abram en zijn vrouw Sara (Genesis 12), twee mensen die afkomstig zijn uit Ur, een grote stad in Mesopotamië en die we aantreffen in Haran, een heel eind noordelijker.

Waarom de Heere juist Abram op het oog heeft, lezen we niet. In de Joodse uitleg van de Bijbel doen er wel verhalen de ronde over de vroomheid van Abram. Maar zeker is dat allemaal niet.

Laten we het er maar op houden dat de Heere ‘redenen genomen heeft uit Zichzelf’ om het te doen. En misschien is dat ook wel belangrijk om te bewaren. God begint niet bij de goede gesteldheid van mensen. Hij maakt Zelf het begin.

Los van God

Wat we wel weten is dat de torenbouw van Babel net achter de rug is. Daarover lezen we in Genesis 11. Het lijkt erop dat de bouw van die toren, die tot in de hemel zou moeten reiken, een wrange vrucht is van de oerzonde.

Die zonde is hoogmoed, het verlangen om God te evenaren, om zelf in met middelpunt te staan en het leven in eigen handen te nemen. Het is een wereld die vervreemd is van God en ook de voorouders van Abram schijnen daarin meegegaan te zijn (Jozua 24:2).

Het is een gegeven waar we wel eens langs heen leven maar de wereld waar wij in leven, staat met de rug naar God toe. Dat is nog steeds zo. Ze heeft de banden met haar Schepper verbroken.

We lezen dat ook in het Nieuwe Testament. De apostel Paulus schrijft tot drie keer toe in de opening van zijn Romeinenbrief dat de Heere deze wereld heeft overgelaten aan de duisternis, omdat mensen het verwerpelijk vinden om God te erkennen en Hem alleen te dienen (vers 24, 26, 28).

Jezus zelf spreekt over de overste van de wereld (Joh.12:31). Blijkbaar is de wereld, los van God, niet in een vacuüm terecht gekomen maar in het machtsbereik van de duivel. Dat klinkt ineens heftig maar het is wel zo.

In de verzoeking van Jezus in de woestijn, pretendeert de duivel zelfs dat hem de macht gegeven is over alle koninkrijken van de wereld en dat hij de macht uitdeelt aan wie hij wil. Dat is nogal wat. Deze wereld heeft in zich geen enkele hoop en toekomst. De dood is het laatste en mensen zijn op zichzelf teruggeworpen en aan elkaar overgeleverd.

De trouw van God

De wereldsamenleving is niet alleen lof van God, zij keert zich uiteindelijk ook tegen God. Daar kun je op wachten. Met de torenbouw van Babel is het niet afgelopen. Babel zal de grote tegenstander worden van Jeruzalem.

En later als de duivel zijn domicilie kiest in het Romeinse Imperium, zal dat rijk zich in alle felheid richten op Israël. En daarmee, dat weten we, is het ook niet afgelopen. Ook nu richt de wereldsamenleving zich ongeremd tegen alles wat van God is.

Maar de Heere laat de wereld niet los. De schepping wordt geen mislukt project. Dat heeft God beloofd aan Noach, de laatste keer dat wij Hem horen spreken. Nu spreekt Hij opnieuw. Zijn stem weerklinkt in de duisternis en Abram hoort hem.

In de woorden van de Heere klinkt een geweldige belofte door: In het zaad van Abram zullen alle geslachten van de aardbodem gezegend worden. Israël wordt geformeerd en in dat volk zal God zijn trouw laten zien.

Lees als voorbereiding op de volgende keer: Jesaja 51:1-5