De Arabische babbelaar is de enige vogelsoort in Israel die in groepsvorm leeft. Ze wonen met elkaar samen in een hechte gemeenschap. Een en hetzelfde paartje heeft wel drie tot vier nesten per jaar. De jongelingen uit een eerder nest helpen hun ouders bij het voeren van nieuwe broertjes of zusjes. Het Shezaf-natuurreservaat in het midden van de Arava-woestijn, is hun thuis.

Professor Amotz Zahavi (1928 - 2017) was een van de oprichters van de Society for the Protection of Nature in Israel. In 1971 richtte hij het onderzoeksproject Arabian Babblerop in het Shezaf-natuurreservaat. Meer dan veertig jaar heeft de professor samen met zijn vrouw en talrijke wetenschappers van over de hele wereld deze vogels bestudeerd.

Sociale vogels

Wanneer de babbelaars geen honger hebben, houden zij zich bezig met sociale activiteiten. Volwassen vogels maken elkaar schoon en pluizen elkaar uit. De jongeren stoeien liever samen.

De babbelaar is een sociaal dier. Met z’n allen dansen is een van hun gedragskenmerken. In de dans poetst de babbelaar zichzelf op. Het grootste deel van de dag brengen ze echter door met voedsel zoeken, zoals insecten en kleine ongewervelde diertjes die ze op de grond vinden. Die zijn schaars in de woestijn. En toch… vinden ze van alles, door met het zand te wroeten.

Van nature is de babbelaar tam en laat het toe dat de wetenschappers tussen hen doorlopen. De mannetjes en vrouwtjes lijken op elkaar, maar kunnen worden onderscheiden door de kleur van hun irissen. Er bestaat een duidelijke, op leeftijd en geslacht gebaseerde hiërarchie in de groep. Mannetjes staan hoger dan vrouwtjes in de pikorde, met uitzondering van hun eigen moeder: die blijft de baas.

Tijdens het dagelijkse ritueel van voedsel verzamelen, is er altijd een bewaker die in de top van een boom de omgeving nauwlettend in de gaten houdt. Met luid geschreeuw laat hij horen als er gevaar in aantocht is. Het is geen gemakkelijke rol, maar tijdens het uitgebreid bestuderen van het gedrag van de babbelaar werd ontdekt dat de vogels zich voor deze taak vrijwillig aanmelden, zelfs als ze hongerig zijn. Het onderlinge gevoel van verantwoordelijkheid voor elkaar is groot.

Zodra een roofdier wordt gesignaleerd, zoals een slang, verzamelen de vogels zich dicht bij elkaar. Ze groeperen zich om het gevaar heen. Met harde geluiden en klapperende vleugels proberen ze het gevaar te verjagen. Dat blijven ze doen totdat de belager verdwenen is.

Aan het eind van het korte winterseizoen, waarin niet veel regen valt, wordt de woestijn wakker in een veelvoud van kleuren. Het Shezaf-natuurreservaat is dan bekleed met eenjarige planten met prachtige bloemen. Dan begint het broedseizoen van de babbelaar. Babbelaars die zelf geen nest hebben, helpen andere babbelaars met het grootbrengen van hun kroost.

De avond valt. De zon verdwijnt aan de horizon. De woestijn kleurt van rood naar nachtelijk blauw. Dan is het donker. De babbelaars zitten dicht tegen elkaar aan in afwachting van een nieuwe dag.