Toen afgelopen zaterdagochtend voor de eerste keer het alarm afging, kwamen we elkaar allemaal tegen. Sommigen nog in pyjama, anderen net onder de douche vandaan, met slechts een badjas aan. Het was een enorme drukte van volwassenen, kinderen en honden. Iedereen stormde naar binnen, want je hebt niet veel tijd als het alarm gaat. Zo ook een gezin met twee kinderen. Ik zag echter alleen de zoon en vroeg: “Waar is jullie dochter?” Verschrikt keken ze elkaar aan, waarna de vader wegrende om zijn dochter op te halen. Er was ook een moeder met een pasgeboren baby in haar armen. Ze droeg een grote tas waaruit een flesje melk voor het kindje stak. Die tas heeft ze sinds de geboorte van haar kleintje altijd klaar staan, vertelde ze me.

Elke keer dat we daar met zijn allen op elkaar aangewezen zijn en de alarmapp van de telefoons maar blijft afgaan, terwijl we buiten enorme knallen horen - van raketten en ook van het afweergeschut - ontstaat er een bijzondere hechtheid. In allerlei talen wordt met elkaar gesproken. Soms is er een traan, maar vooral veel gelach, omdat je dat nodig hebt. Omdat dat elkaar steun geeft. Maar zodra we na enige tijd de schuilkelder weer mogen verlaten, is die hechtheid ook weer weg. Tot het volgende alarm.

Woensdagavond begint Rosj Hasjana, het Joodse Nieuwjaar. Een jaar waarin de vrede hopelijk zal terugkeren. Want er is te veel pijn. En te veel verdriet! Ook te veel lege plekken.

Laten we bidden en hopen dat er snel rust komt. Dat de gegijzelden snel vrijkomen en dat iedereen – alle getroffen families, ja, het hele land – aan de verwerking kan beginnen.

Ik wens u allen een Sjana Tova, een gezegend nieuwjaar.